مقايسه اثربخشي شفقت خود و تحليل رفتار متقابل بر تنظيم شناختي هيجان دانشجويان با تجربه شكست عاطفي

هدف: هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي شفقت به خود در مقايسه با اثربخشي تحليل رفتار متقابل بر تنظيم شناختي هيجان دانشجويان با تجربه شكست عاطفي بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري اين مطالعه دانشجوبان با تجربه شكست عاطفي در دانشگاه آزاد رشت در سال 1399 بود كه 45 دانشجو با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه شفقت به خود (15 نفر)، تحليل رفتار متقابل (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جايگزين شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه نظم جويي هيجان گروس و جان (2003) بود؛ دانشجويان گروه درماني شفقت به خود بسته گيلبرت (2010) و گروه درماني تحليل رفتار متقابل بسته درماني كونر و همكاران (2016) به صورت گروهي و هشت جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت كردند. داده ها با روش واريانس با اندازه گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه مداخله مبتني بر پذيرش و تعهد و تحليل رفتار بر بازيابي هيجاني (4.55=F، 0.002=P) و بر بازداري هيجاني (3.72=F، 0.009=P) دانشجوبان با تجربه شكست عاطفي موثر بود؛ همچنين تاثير هر دو رويكرد درماني تا مرحله پيگيري پايدار بود (0.05 p). بين اثربخشي شفقت به خود نسبت به درمان تحليل رفتار متقابل در تنظيم شناختي هيجان تفاوت به دست نيامد (0.05 p). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به دست آمده بين دو روش شفقت به خود و تحليل رفتار متقابل تفاوتي از نظر ميزان تاثير گذاري وجود نداشت و هر دو روش در جهت ارتقاء سطح تنظيم هيجاني شناختي دانشجويان با تجربه شكست عاطفي روش مناسبي به شمار مي‌روند.