ارائه الگوي ساختاري پيش بيني ايده‌پردازي خودكشي بر اساس تنظيم هيجان و شفقت خود با نقش ميانجي حمايت اجتماعي ادراك شده در زنان و مردان مبتلا به ملال ﺟﻨﺴﯿﺘﯽ

هدف: هدف از اين پژوهش تعيين ارائه الگوي ساختاري پيش‌بيني ايده پردازي خودكشي بر اساس تنظيم هيجان و شفقت خود با نقش ميانجي حمايت اجتماعي ادراك شده در افراد مبتلا به ملال ﺟﻨﺴﯿﺘﯽ بود. روش پژوهش: اين پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي است و جامعه آماري پژوهش كليه افراد مبتلا به ملال ﺟﻨﺴﯿﺘﯽ شهر تهران در سال 14001399 به تعداد تقريبي 150000 نفر بودند. حجم نمونه 300 نفر از اين‏ افراد بر اساس ديدگاه كلاين (2016) و به شيوه نمونه‏گيري غيرتصادفي در دسترس (شيوه آنلاين) انتخاب‌ و به مقياس گرايش به ايده‏پردازي خودكشي بك و همكاران (1979)، پرسشنامه تنظيم هيجان گروس و جان (2003)، مقياس مهرباني با خود يا شفقت خود نف (2003) و مقياس چندبعدي حمايت اجتماعي زيمت و همكاران (1988) پاسخ دادند. سپس الگوي پيشنهادي از طريق مدل معادلات ساختاري با استفاده از SPSS و AMOS نسخه 24 تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد ضرايب مسير مستقيم ارزيابي مجدد شناختي (0.172 =β و 0.001=P)، فرونشاني هيجاني (0.568=β و 0.001=P)، شفقت خود (0.600 =β و 0.001=P) و حمايت اجتماعي ادراك شده (0.361 =β و 0.001=P) بر ايده پردازي خودكشي معنادار بود. همچنين اثرات غيرمستقيم تنظيم هيجان و شفقت خود از طريق نقش ميانجي حمايت اجتماعي ادراك شده بر ايده پردازي خودكشي معنادار بود (0.001=P). نتيجه‌گيري: مدل ساختاري اصلاح شده پژوهش برازش مطلوب و قابل قبول با داده‌هاي پژوهشي داشت و اين گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر ايده پردازي خودكشي در افراد مبتلا به ملال جنسيتي است.