اثربخشي توانبخشي شناختي رايانه‌اي بر كاركردهاي اجرايي و شدت علايم افراد داراي اختلال افسردگي اساسي

هدف: هدف اصلي پژوهش حاضر بررسي اثربخشي توانبخشي شناختي رايانه‌اي در بهبود كاركردهاي اجرايي و كاهش شدت علايم افراد داراي افسردگي اساسي بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر جزء طرح‌هاي نيمه آزمايشي است كه در آن از طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه كنترل استفاده شده است. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل افراد داراي اختلال افسردگي اساسي بين سنين 19 تا 40 سال از هر دو جنسيت است. نمونه انتخابي اين پژوهش شامل 30 نفر مبتلا به اختلال افسردگي اساسي كه به شيوه نمونه در دسترس انتخاب و به شيوه تصادفي در يكي از دو گروه 15 نفره آزمايش و كنترل گمارده شده‌اند. براي تشخيص اختلال افسردگي از مصاحبه باليني ساختاريافته منطبق بر متن راهنماي تشخيصي و آماري اختلالات رواني ويراست پنجم و پرسش‌نامه افسردگي بك2 استفاده شد. هم‌چنين براي ارزيابي كاركردهاي اجرايي افراد داراي اختلال افسردگي اساسي، پرسش‌نامه توانايي‌هاي شناختي نجاتي مورد استفاده قرار گرفت. مداخله‌ها شناختي شامل تكاليف مربوط به توجه و حافظه بودند كه در 12 جلسه 45 دقيقه‌اي سه بار در هفته انجام شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوورايانس نشان داد كه برنامه توانبخشي رايانه‌اي موجب بهبود كاركردهاي اجرايي و كاهش شدت علائم افسردگي شده است (05/0P ). نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد كه توانبخشي شناختي رايانه‌اي مي‌تواند به عنوان روشي مناسب براي بهبود كاركردهاي اجرايي و كاهش شدت علائم افسردگي در افراد داراي اختلال افسردگي اساسي به‌كار گرفته شود.