ارايه روشي براي تعيين بلوغ تكويني با استناد به اماره نوعي سن در فقه اماميه

بلوغ؛ رسيدن به رشد جسمي ‌و جنسي كه آمادگي توليد مثل در دختر يا پسر پيدا شود و از امور طبيعي است و از موضوعات شرعي نيست ولذا نياز به بيان شارع ندارد. البته شارع براي تسهيل امر اقدام به ارائه نشانه‌ها نموده. در قرآن به امارات احتلام و حيض و انبات اشاره شده است. روايات ناظر و غيرناظربرآيات، امارة سن را نيز بر اين امارات اضافه كرده‌اند. لذا ديدگاه‌‌هاي مختلف شكل گرفته كه يا فقط به روايت استناد جسته‌اند و معتقدند كه بلوغ امري تكوينيتعبدي است، مانند نظر مشهور كه قائل به نه سالگي دردختر و پانزده سالگي در پسر مي‌‌باشند و يا برخي ديگر با استدلال بر اينكه در آيات بحث سن مطرح نشده، كاملا اين اماره را كنار گذاشته و بلوغ را امري تكويني محض مي‌‌دانند، و صرفاً به امارات تكويني هم سنخ تكويني بودن بلوغ بسنده نموده‌اند. در اين مقاله امارات  بر طبق دو دسته‌ي امارات شخصي (حيض، احتلام و انبات) و اماره نوعي وعمومي‌‌(سن) بررسي شده است و سپس در مقام جمع بين روايات و آيات و همچنين با توجه به مضمون روايات كه به هيچكدام از دو نوع اماره به تنهايي موضوعيت نداده؛ به جمع بين نظرات به عنوان شاخص بلوغ در نظر گرفته شده است! به اين صورت كه تفاوت در بروز امارات شخصي موجب تفاوت در بلوغ شده و بايد توسط اماره ايي عمومي ‌‌و نوعي مورد ملاك قرار بگيرد و البته نه با اتكا بر سن خاص بلكه با در نظر گرفتن بازه سني.