مقايسه‌ي كيفيت زندگي بيماران مبتلا به افسردگي اساسي و اسكيزوفرني در مرحله بهبودي نسبي

پيش‌زمينه و هدف: اسكيزوفرني و افسردگي اساسي جزء اختلالات شديد و مزمن روان‌پزشكي هستند كه بر مهم‌ترين قلمرو زندگي فرد يعني كيفيت زندگي تأثير مي گذارند. در بيماران با اختلال روان‌پزشكي مزمن، كيفيت زندگي بسيار مهم بوده و حتي بعد از بهبودي نسبي همچنان پايين هست. امروزه كيفيت زندگي به‌مثابه يكي از پيامدهاي مهم درمان بيماري‌ها، موردتوجه قرار گرفته است؛ چراكه كيفيت زندگي از معيارهاي مهم تعيين‌كننده اثرات بيماري و درمان آن بر فرد است و مي‌تواند راهنماي مفيدي براي ارتقاي كيفيت مراقبت باشد. ازاين‌رو ارزيابي كيفيت زندگي در مراقبت از بيمار و تحقيقات باليني حائز اهميت است. هدف از انجام اين پژوهش، مقايسه كيفيت زندگي بين بيماران مبتلا به افسردگي اساسي و اسكيزوفرني هست. مواد و روش كار: اين پژوهش از نوع مقطعي-تحليلي بوده كه در سال 1400 در مركز آموزشي و درماني روان‌پزشكي رازي اروميه انجام گرديد. تعداد 100 بيمار مبتلا به افسردگي اساسي و اسكيزوفرني با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شد. براي سنجش كيفيت زندگي بيماران مبتلا به افسردگي اساسي از پرسشنامه MC GILL و براي سنجش كيفيت زندگي بيماران اسكيزوفرني از پرسشنامه SQLS ويلكسن استفاده شد. تجزيه‌وتحليل داده ها با استفاده از آزمون تي و ضريب همبستگي پيرسون انجام شد. يافته ها: متوسط سني بيماران مبتلا به افسردگي 7.257 ±34.28 و متوسط سني بيماران مبتلا به اسكيزوفرني 9.225 ±36.80 بود. ميانگين كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به افسردگي اساسي 14.75 ±45.62 و در بيماران مبتلا به اسكيزوفرني 10.369 ±73.56 بود. مقايسه كيفيت كلي زندگي در بيماران افسرده اساسي و بيماران اسكيزوفرني نشان داد كه كيفيت زندگي بيماران مبتلا به اسكيزوفرني در وضعيت نامطلوب‌تري قرار دارد (0.05 p). به‌طوركلي مي توان اذعان داشت كه كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به اختلالات روان‌پزشكي با توجه به نوع، شدت بيماري، جنسيت، سن، حمايت اجتماعي مي تواند متفاوت باشد. نتيجه‌گيري: اختلال افسردگي اساسي و اسكيزوفرني بر جنبه هاي عمده اي از كيفيت زندگي بيماران تأثير مي گذارد. ميزان تأثيرگذاري اين دو بيماري بر كيفيت زندگي بيماران متفاوت است؛ به‌طوري‌كه كيفيت زندگي بيماران مبتلا به اسكيزوفرني بيش از بيماران افسرده اساسي تحت تأثير بيماري قرار مي‌گيرد. توجه به كيفيت زندگي اين بيماران مي‌تواند عامل مهمي در بهبودي نسبي آن‌ها باشد.