بررسي نقش ميانجي فرايند هاي خودشناختي در رابطه ي بين سركوب‌گري (خودفريبي و دگر فريبي) با ميل به طلاق در زنان و مردان متقاضي طلاق

مقدمه: ميل به طلاق زمينه ساز از هم گسيختگي ساختار بنيادي ترين بخش جامعه يعني خانواده است. ترديدي نيست اين مساله علل متفاوتي دارد كه بر روي زوجين و كساني كه با آنان در ارتباطند اثرات نامطلوبي به جا مي‌گذارد. اين پژوهش با هدف بررسي نقش ميانجي فرايندهاي خودشناختي دررابطه بين سركوبگري (خودفريبي و دگر فريبي) با ميل به طلاق در زنان و مردان متقاضي طلاق انجام گرفت. روش: جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان و مردان متقاضي طلاق مراجعه كننده به سازمان بهزيستي شهرستان بندرعباس بودند. حجم نمونه با نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي 380 نفر تعيين شد. براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه خودشناسي انسجامي(2008)، بهشياري(2003)، خودمهارگري (2004)، مقياس شفقت خود فرم كوتاه (2011)، سركوبگري (1990) و پرسش‌نامه ميل به طلاق(1996) استفاده شد. و براي تجزيه و تحليل داده ها مدل معادلات ساختاري به كار گرفته شد و از نرم افزار آماري Amos استفاده شد يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين سركوبگري و ميل به طلاق رابطه معني داري وجود دارد. از بين فرايندهاي خودنظم بخشي تنها رابطه ميل به طلاق با شفقت مورد تاييد قرار گرفت و در ادامه نتايج نشان دادندكه رابطه بين سركوبگري با خودمهارگري، خودشناسي انسجامي و شفقت نيز از لحاظ آماري مورد تاييد قرار گرفت. در نهايت شاخص‎هاي برازندگي نشان دادندكه در كل نمونه، مدل، با داده ها برازش قابل قبولي دارد. نتيجه‌گيري: بابررسي فرايندهاي خودشناختي به عنوان پيش‌بيني كننده طلاق و نقش اين عوامل،مي توان خود كارآمدي مديريت طلاق را افزايش داد.