چكيده فارسي :
كويت داراي دولت رانتير (تحصيلدار) است كه بيشتر درآمدش از فروش نفت حاصل مي شود. با وجود اين كه گفته مي شود دولت هاي رانتير في نفسه مانعي بزرگ براي مردمسالاري هستند، اما اين كشور امروز در مقايسه با ساير اعضاي شوراي همكاري خليج فارس ( كه در زمينه اقتصاد وابسته به فروش سوخت هاي فسيلي و همچنين در زمينه هاي فرهنگي شباهت بسياري به كويت دارند)، از لحاظ مردمسالاري، از اعتبار خوب
كويت داراي دولت رانتير (تحصيلدار) است كه بيشتر درآمدش از فروش نفت حاصل مي‌شود. با وجود اينكه گفته مي‌شود دولت‌هاي رانتير في نفسه مانعي بزرگ براي مردمسالاري هستند، اما اين كشور امروز در مقايسه با ساير اعضاي شوراي همكاري خليج فارس (كه در زمينه اقتصاد وابسته به فروش سوخت‌هاي فسيلي و همچنين در زمينه‌هاي فرهنگي شباهت بسياري به كويت دارند)، از لحاظ مردمسالاري از اعتبار خوبي برخوردار است. توجه اين مقاله معطوف اين موضوع است كه چرا و چگونه دولت كويت علي‌رغم رانتير بودن توانسته در زمينه مشاركت سياسي پيشرفت نسبي قابل توجهي حاصل كند. اين مقاله بر فرايند تاريخي از منظر «نهادگرايي تاريخي» متمركز گشته است و تاكيد دارد كه ادراك و دريافت جامعه كويت از مشروعيت حكومت مبتني بر پارلمان و خود موسسه (سازمان تاسيس يافته) پارلمان كويت در فرايندي تاريخي نهادينه شده‌اند و آنچه از پيشرفت مردمسالاري و نتايج اين دو نهاد در سپهر سياسي امروز كويت مشاهده مي‌شود حاصل اين نهادينه شدن در فرايندي تاريخي است. اكنون پرسش اساسي اينجاست كه نسبت ميان ديناميسم رانتي و نهادينه شدن در تاريخِ پارلمان كويت چيست و آن را چگونه بايد ارزيابي كرد؟ به نظر مي‌رسد رابطه حكومت و جامعه كويت تا حد زيادي تابع ديناميسم رانتي است اما اين نظم نهادي پارلماني در فرايند تاريخي نهادينه شده است كه قاعده بازي، امكان‌ها، محدوديت‌ها و مسير تحقق اهداف را براي كنشگران نهادي در كويت مشخص مي‌كند.
ي برخوردار است. توجه اين مقاله معطوف اين موضوع است كه چرا و چگونه دولت كويت علي رغم رانتير بودن توانسته در زمينه مشاركت سياسي پيشرفت نسبي قابل توجهي حاصل كند. در حالي كه بسياري از محققان بر ماليات شهروندان به عنوان مهمترين پيشران مشاركت سياسي و به و به همان نسبت افزاينده مشروعيت حكومت تاكيد دارند، مقاله من بر فرايند تاريخي از منظر نهادگرايي تاريخي متمركز گشته است و تاكيد دارد كه ادراك و دريافت جامعه كويت از مشروعيت حكومت مبتني بر پارلمان، و خود موسسه (سازمان تاسيس يافته) پارلمان كويت، در فرايندي تاريخي، نهادينه شده اند و آنچه از پيشرف مردمسالاري و نتايج اين دو نهاد در سپهر سياسي امروز كويت مشاهده مي كنيم حاصل اين نهادينه شدنِ در فرايندي تاريخي است. اكنون سوال اساسي اينجاست كه نسبت ميان ديناميسم رانتي و نهادينه شدن در تاريخِ پارلمان كويت چيست و آن را چگونه بايد ارزيابي كرد و نقش متغيري به نام نهاد مستقر در اين ميان چيست؟
چكيده لاتين :
Kuwait is a rentier state which obtains most of its income from oil revenues. However, and despite the arguments that suggest rentier states hinder democracy, the Kuwaiti system almost exclusively among the GCC states, could maintain a relatively good reputation concerning the development of its democracy. What helped Kuwait overcome its rentier state tendency for authoritarian rule, is the focus of this paper. While many scholars have emphasized the role of citizens' taxation as the most important driver of political participation and, at the same time, promoter the legitimacy of government, my paper focuses on the historical process from the perspective of historical institutionalism and emphasizes that the legitimacy of the state in the eyes of the Kuwaiti public, based on a parliamentary model, and the organization of the Kuwaiti parliament itself, have been institutionalized in a historical process, and what we see from the progress of democracy and the outcomes of these two institutions in the political sphere of Kuwait today, is the result of this historical institutionalization. Now the fundamental question is how to evaluate the rentier state dynamics in relation to the historical institutionalization of parliament in Kuwait, and what is the role of a variable called a consolidated institution in this regard?
