تحليل تأثرات حافظ از مولانا

شعرا و نويسندگان براي توانمندسازي و غنابخشي به مضامين شعري و تبيين ديدگاه‏ هاي خود، خواه و ناخواه از متون پيشين به شيوه هاي گوناگون لفظي و معنوي، دانسته و نادانسته بهره مي برند كه امروز آن را روش بينامتني مي ‏نامند. بينامتنيت يك نظريۀ نوين در مطالعات نقد ادبي است. براساس نظريۀ بينامتنيت هيچ اثري مستقل و خودساخته مولف خود نيست بلكه از متون پيشين بهره برده است و هر متني ازدل متن هاي پيشين به وجود مي آيد و معنا در بافتي بينامتني با ارجاع از متني به متن ديگر شكل مي گيرد به گونه اي كه خواننده را در درك عميق تر و فهم بهتر يك متن كمك مي كند. هدف از اين پژوهش بررسي ارتباط بينامتني ميان غزليات حافظ و مولاناست كه با استفاده از روش تحقيق كتابخانه اي و تحليلي_ توصيفي به بررسي نشانه هاي بينامتني موجود در غزليات دو شاعر پرداخته مي شود. مطالعات نشان مي دهد كه حافظ از جمله شاعراني است كه با استفاده از آثار پيشينيان و تصرف‏ هاي هنرمندانه توانسته آنها را به نحوي شيرين تر و موجزتر بيان كند. در اين زمينه بيشترين بهره را بعد از منابع ديني از منابع عرفاني پيش از خود برده است. يكي از اين منابع عرفاني، آثار مولوي به ويژه غزليات شمس است و يافته هاي تحقيق بيانگر رابطه بينامتني شعري اين دو شاعر است.