تحليل مولفه هاي فرديت يونگي درداستان زنداني مفلس ازمثنوي معنوي

يكي از مهمترين و پركاربردترين روش هايِ نقد ادبي معاصر، نقد كهن الگويي يا نقد اسطوره اي است، كه به بررسي ماهيت كهن الگوها و نقش آن ها در ادبيات مي پردازد. آرا و نظريات روان شناسان و روانكاوان معاصر، دريچۀ تازه اي را به روي خواننده مي گشايد و پيوند آثار ادبي با علوم ديگر رانشان مي دهد. اين بينش، باعث آشكار شدن زواياي پنهان يك اثر ادبي يا عرفاني مي شود. فرايند فرديت از ديدگاه يونگ، نوعي پختگي و رشد رواني انسان است كه؛ لازمۀ رسيدن به آن، تعامل يكپارچۀ تمام ابعادِ رواني شخصيت فرد است؛ نمونۀ بارز اين كهن الگوهاي سير فرديت، در مثنوي معنوي كه جزو بهترين نمونه هاي آثار عرفاني مي باشد، تجلي يافته است. اين مفاهيم در كالبدي از تمثيل ها و نمادها ارائه شده است، كه ذهن آگاه و ناآگاه خواننده را درگير مي سازد، بنابراين مثنوي، بستري مناسب براي نقد كهن الگويي مي باشد. يونگ و مولانا درصدد هستند، تا راه دستيابي انسان به كمال را به طور عملي ترسيم نمايند؛ مقوله اي كه در اين پژوهش بر آن تاكيد شده است. با فعال شدن كهن الگوها، ارسال فراخوان پيوستگي و يگانگي به قلمرو خودآگاه روان و سير فرديت يابي آغاز مي شود. در داستان زنداني مفلس از دفتر دوم مثنوي، مولفه هاي فرآيند فرديت، رمزگشايي شده و نشان داده مي شود كه چگونه با گذر از مشكلات و سايه هاي درون و انعطاف پذيري پرسونا، بين خودآگاه و ناخودآگاه هماهنگي ايجاد شده است؛ در نهايت با تحليل رمزهاي مولانا با كهن الگوهاي يونگي فرآيند فرديت و خودشناسي در زنداني مفلس نشان داده مي شود. داده هاي اين مقاله با استفاده از روش كتابخانه اي فراهم آمده و با روش كيفي، تحليل و توصيف شده است.