مدل‌سازي ساختاري سنجش پذيرش اجتماعي شهر فشرده (مورد مطالعه: شهر اهواز)

فرم شهرها در ايران به خصوص كلان‌شهرها به صورت پراكنده گسترش يافته است. اما شهرسازي سنتي در ايران همواره با توجه به ساختار فضايي فشرده در ارتباط با زمينه خود (جغرافيا، فرهنگ) شكل مي‌گرفته است. فشردگي در فرم و ساختار فضايي شهري مفهومي است كه براي سازمان‌دهي شهرها از حالت آشفتگي و پراكندگي مطرح مي‌شود و به‌طور گسترده در برنامه‌ريزي و توسعه شهري پايدار، شهر فشرده را تفسيري عميق از آنچه كه يك شهر پايدار بايد باشد، مي‌دانند. هدف اصلي پژوهش، سنجش پذيرش اجتماعي شهر فشرده در شهر اهواز مي‌باشد. تحقيق از نظر هدف، كاربردي، از نظر روش توصيفي –تحليلي است. با بررسي مطالعات مرتبط شاخص‌هاي تحقيق در دو بخش شهر فشرده و توسعه پايدار شهري تدوين گرديد. جامعه آماري اول شهروندان شهر اهواز مي‌باشند كه با توجه جمعيت شهر اهواز با استفاده از فرمول كوكران 384 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب گرديد. جامعه آماري دوم شامل متخصصان مديران و كارشناسان برنامه‌ريزي شهري شهر اهواز مي‌باشد كه با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند 30 نفر به‌عنوان حجم نمونه انتخاب‌شده است. به منظور تحليل داده‌ها از مدل‌سازي معادلات ساختاري در نرم‌افزارهاي Amos و Smartpls استفاده گرديد. نتايج حاكي از اين است شاخص‌هاي شهر فشرده شامل تراكم، تنوع، تشديد و حمل‌ونقل عمومي بر شاخص‌هاي توسعه پايدار شهري شامل محيطي، اقتصادي و اجتماعي در شهر اهواز تأثير مثبت و معني‌داري دارند. بنابراين شهروندان و مديران بهره‌گيري از شهر فشرده را بسترساز تحقق توسعه پايدار شهري در شهر اهواز مي‌دانند.