نقش و جايگاه معنويت در سلامت اخلاقي طلاب

سلامت اخلاقي در گرو تعادل و توازن صفات و رفتارهاي دروني و بيروني و نشانۀ صفت يا ملكه‌اي در نفس انسان است كه منشأ صدور افعال خير و شر از وي مي‌شود؛ به‌طوري كه صاحب آن صفت، بي‌درنگ كار متناسب و متناظر با آن را انجام مي‌دهد. معنويت از عوامل و زمينه‌هاي شكل‌دهي و ارتقابخشي به سلامت اخلاقي است. معنويت كه فرآيند معنابخشي به روابط چهارگانۀ انسان با خدا، خود، خلقت و خلق براي رسيدن به نظام باور و عمل يكپارچۀ توحيدي است، زندگي را هدفمند مي‌سازد. در زيست طلبگي، هويت‌بخشي و سامان‌دهي به اين روابط چهارگانه به شكل‌دهي و بهبود مستمر سلامت اخلاقي آنان منجر مي‌شود. در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفيتحليلي و جمع‌آوري داده‌ها به روش اسناديكتابخانه‌اي، به تبيين نقش و جايگاه معنويت بر سلامت اخلاقي طلاب پرداخته‌ايم. پرسش اصلي اين است كه معنويت چه نقشي در سلامت اخلاقي طلاب ايفا مي‌كند؟ نتيجۀ پژوهش اين است كه مؤلفه‌هاي معنوي در ابعاد بينشي، گرايشي و كنشي بر شكل‌گيري و استمرار سلامت اخلاقي طلاب تأثيرگزارند و طلبه را در پيش‌برد زندگي صنفي و انجام وظايف صنفي به‏شكل مؤثري ياري مي‏كنند. مؤلفه‌هاي بينشي شامل خودآگاهي معنوي، فرجام‌باوري، باور توحيدي، حسن‌ظن به خدا هستند. مؤلفه‌هاي گرايشي شامل كمال‌جويي، گرايش به فضايل، اميدورزي و مهرورزي به خدا، ديگردوستي و طبيعت‌دوستي هستند و مؤلفه‌هاي كنشي عبارت‌اند از: تزكيۀ نفس، شكرگزاري، توحيد عملي و رفتار تكريم‌آميز با ديگران و طبيعت.