تبيين روابط علي بين شيوه هاي والدگري مادران و مشكلات هيجاني فرزندان دختر بر اساس نقش ميانجي‌گر دشواري هاي بين فردي

زمينه و هدف: والدگري به شيوه هاي اجتماعي سازي فرزندان از سوي مراقبان مربوط مي شود كه گاهي اوقات مي تواند روابط والدين را به خصوص با فرزندان دختر به كشاكش بكشد؛ در نتيجه والدين و فرزندان با مشكلات عاطفي و اجتماعي مختلفي روبرو مي شوند كه لازم است براي حل آنها تصميمات مناسبي اتخاذ كنند. پژوهش حاضر به بررسي و تبيين روابط علي بين شيوه هاي والدگري مادران و مشكلات هيجاني فرزندان دختر بر اساس نقش ميانجي گر دشواري هاي بين فردي پرداخته است.روش: روش مطالعه حاضر توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش را دختران مقطع متوسطه دوم شهر كرج در سال تحصيلي1400-1399 به همراه مادران تشكيل دادند. در اين پژوهش 256 دانش آموز دختر به همراه مادران خود شركت داشتند كه در مجموع 512 شركت كننده اين مجموع را تشكيل داده اند و بر اساس نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. براي جمع آوري داده هاي پژوهش از پرسشنامه هاي مقياس دشواري هاي بين فردي (1996)، پرسشنامه سبك والدگري بامريند (1991)، و مقياس افسردگي، اضطراب و تنيدگي لاوي بند و لاوي بند (1995) استفاده شد تحليل داده ها با روش مدل يابي معادلات ساختاري و با استفاده از نرم افزار AMOS انجام شد.يافته ها: بر اساس نتايج به دست آمده سبك والدگري استبدادي و دشواري هاي بين فردي نقش مثبت و معناداري بر مشكلات هيجاني دارد (0/05 p) و نقش ميانجي گر دشواري هاي بين فردي نيز معنادار است (0/05 p).نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي به دست آمده مي توان نتيجه گرفت بين سبك تربيتي استبدادي و مشكلات هيجاني رابطه مثبت معنادار وجود دارد و دشواري هاي بين فردي نيز در اين رابطه نقش ميانجي گر دارند. بنابراين، توجه به نقش سبك هاي تربيتي والدين و ايجاد روابط مناسب والد كودك در پيشگيري از مشكلات هيجاني داراي اهميت است.