مقايسه روش اجتهادي صاحب جواهر و محقق خويي

جستار حاضر در منهج فقهي فقيهان، جست وجوگر را با دو روش كلي در استنباط مواجه مي سازد. روش اول كه از آن به روش «فقه قناعت» تعبير مي شود، روشي است كه طبق آن فقيه به تجميع ظنون مختلف در مسئله مي پردازد و با ضميمه كردن آن ها به يكديگر، براي او وثوق و اطمينان يا ظنّي كه آن را بهترين طريق ميّسر مي داند، نسبت به حكم شرعي در مسئله حاصل مي شود؛ گرچه هر كدام از آن ظنون و شواهد به تنهايي ارزشي در استنباط دارا نباشد و يا به اصطلاح اصولي، حجت نباشد. روش دوم در فرآيند اجتهاد، روش «فقه صناعت» نام دارد. طبق اين روش، فقيه با استفاده از گروه خاص و محدودي از ادله كه حجيت هر كدام از آن ها در علم اصول فقه به اثبات رسيده، به اجتهاد و استنباط حكم مي پردازد و اگر آن ادله فاقد شرايط حجيت بودند، كنار گذاشته مي شوند و فقيه به سراغ اصول عمليه مي رود.در اين مقاله تلاش شده تا با اتكا بر روش تحقيق مقايسه اي، روش اجتهادي صاحب جواهر و محقق خويي مورد بررسي قرار گيرد و آثار تفاوت روش اجتهادي اين دو فقيه برجسته بيان گردد.