تغييرات برخي فاكتورهاي آمادگي جسماني، هورمون هاي تستوسترون و كورتيزول به دنبال تمرينات تركيبي با و بدون محدوديت جريان خون در مردان سالمند

مقدمه: با توجه به اهميت حفظ و ارتقاي سلامت سالمندان، بررسي پاسخ هاي هورموني آنها در حين تمرينات آمادگي جسماني ضروري است. اين مطالعه با هدف تأثير دو روش تمرين تركيبي با و بدون محدوديت جريان خون بر روي برخي فاكتورهاي آمادگي جسماني (قدرت عضلاني و استقامت عضلاني)، آنابوليك (تستوسترون) و كاتابوليك (كورتيزول) انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي و با طرح پيش آزمونپس آزمون بود. در مجموع 24 مرد سالمند بدون سابقه تمريني به طور داوطلبانه در اين پژوهش شركت كردند كه در دو گروه تجربي و يك گروه كنترل توزيع شدند. اندازه گيري ها شامل آزمون 30 ثانيه نشستن و برخاستن، آزمون نشستن و برخاستن با 50 درصد يك تكرار بيشينه )تا حد خستگي( و اندازه گيري تستوسترون و كورتيزول بود. در گروه با محدوديت جريان خون قسمت فوقاني هر دو ران با كاف بسته شد و تمرين با شدت 30-20 درصد يك تكرار بيشينه تا حد خستگي انجام شد. در گروه تمرين بدون محدوديت همين حركات با شدت 65 تا 80 درصد يك تكرار بيشينه تا حد خستگي انجام شد. از آزمون كوواريانس و آزمون تعقيبي بون فروني براي تحليل هاي آماري استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد تمرين با محدوديت جريان خون تأثيري معنادار و مشابه تمرين با شدت بالاتر و بدون محدوديت جريان خون در افزايش قدرت عضلاني و استقامت عضلاني دارد. همچنين هر دو روش تمريني اثرات مشابهي بر افزايش ميزان تستوسترون و كاهش ميزان كورتيزول سرم در بين مردان سالمند داشت. بحث و نتيجه گيري: از آنجا كه انجام تمرينات سنگين با وزنه براي سالمندان دشوار و آسيب زا است اين افراد مي توانند از تمرينات مقاومتي با شدت كم همراه با محدوديت جريان خون به طور اثر بخشي بهره ببرند. براي دستيابي به دانش بهتر در اين زمينه، بهتر است ساير سازوكارهاي هورموني و عصبي-عضلاني دخيل در اثرگذاري اين تمرينات بررسي شوند.