پژوهشي در انتساب سرقت ادبي به مؤلّف راحه الصدور

راحة‌الصّدور و آية‌السّرور از معدود كتاب‏هاي بازمانده از تاريخ سلجوقيان است كه نگارش آن در سال 603 هجري، به پايان رسيده است. بسياري از محقّقان بر آن بوده‌اند كه اين اثر، سرقت ادبي محض است و نجم‌الدّين راوندي كسي است كه با سوء‌استفاده از سلجوقنامه، كتابي را كه بيست و يك سال پيش از آن، نوشته شده بوده در ظاهري ديگر، به نمايش گذاشته و با افزودن مطالبي به آن و يا تلخيص آن كتاب، به دريافت صله نائل آمده و نامش را در رديف تاريخ‌نويسان و همچنين نويسندگان نثر فنّي و مصنوع قرار داده است. اين مقاله بر آن است تا برخلاف ساير محقّقان كه اغلب به رونويسي از عقيده يكديگر پرداخته‌اند، بيان كند كه اگرچه شواهد بسياري مبني بر سرقت ادبي در راحة‌الصّدور ديده مي‌شود، اما نكاتي نيز در اين كتاب وجود دارد كه نشان دهنده مشاهدات و اظهارنظرهاي خود مؤلّف است.