مقايسه اثربخشي طرحواره‌درماني و زوج‌درماني هيجان‌مدار بر تمايزيافتگي خود زوج‌هاي جوان

مقدمه: روابط زوجين همواره مي تواند به دلايل مختلف در شرايط آسيب زا قرار گرفته و از هم گسيخته شود. بنابراين توجه به تاثيرپذيري خانواده از آسيب هاي عمده، در هر رويكرد درماني ضروري به نظر مي رسد. اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و زوج درماني هيجان مدار بر تمايزيافتگي خود زوج هاي جوان انجام گرفت.روش كار: روش مطالعه آزمايشي گسترش يافته از نوع پيش آزمون پس آزمون چند گروهي بود. جامعه آماري را تمامي زوجين جوان دچار مشكل سازگاري تشكيل دادند كه در شش ماهه دوم سال 1398 به مراكز خدمات روانشناختي و مشاوره در شهر تهران مراجعه كردند (2025=N). از بين آنان 30 زوج (60 نفر) بر اساس ملاك هاي ورود و به طور تصادفي انتخاب شدند و سپس در سه گروه طرحواره درماني، زوج درماني هيجان مدار و گروه كنترل جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس تمايزيافتگي خود (DSI) بود. گروه آزمايشي اول، طرح واره درماني با رويكرد يانگ (2001) در 12 جلسه 45 دقيقه اي را دريافت كردند، گروه آزمايشي دوم، تحت آموزش زوج درماني هيجان مدار با رويكرد جانسون (2004) در 9 جلسه 60 دقيقه اي قرار گرفتند و گروه كنترل در نوبت انتظار بودند. داده ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس چند متغيره (MANCOVA) و آزمون تعقيبيLSD و با نرم افزار SPSS25 تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد بين گروه هاي آزمايش و گروه كنترل تفاوت معني دار وجود داشت؛ و هر دو مداخله طرحواره درماني و زوج درماني هيجان مدار بر تمايزيافتگي خود زوج هاي جوان تاثير مثبت معنادار داشته است (0.05 P). همچنين، نتايج آزمون تعقيبيLSD حاكي از آن بود كه ميزان اثربخشي مداخله طرحواره درماني بر تمايزيافتگي خود بيشتر از زوج درماني هيجان مدار بود (0.05 P). نتيجه گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر مداخلات طرحواره درماني و زوج درماني هيجان مدار مي تواند براي بهبود تمايزيافتگي خود زوج هاي جوان كارآمد باشد؛ و توصيه مي گردد كه درمانگران و مشاوران خانواده در راستاي بهبود تمايزيافتگي خود زوجين در كنار ساير مداخلات درماني از اين درمان ها استفاده كنند.