بازبيني نگاه جريان سلفي گري ايراني به مولفه علم امام با محوريت نهج البلاغه

A Review of Iranian Salafism on the Imam’s Knowledge with Focus on Nahj al-Balāgha

«علم امام» يكي از مهم ترين مقومات جايگاه امامت است. در بينش اماميه، گستره علم و آگاهي امام _ به اذن خداوند _ حتي امور فرا زميني و غيبي را نيز دربرمي گيرد. جريان سلفي گري ايراني اين مقام امامان را برنتافته و اين مسايل را جعليات و به مثابه دوري از اسلام ناب معرفي كرده و از برخي خطبه هاي نهج البلاغه در مسير انكار علم غيب امام بهره جسته است. ادله سيد ابوالفضل برقعي بر انكار « علم غيب» را مي توان حول محور كلي اعتراف امير المومنين(ع) بر انكار علم غيب براي خويش، اختصاص علوم فرابشري به خداوند، و نفي علم غيب با توجه به منابع علم امام طرح كرد. در اين تحقيق، پس از بيان و تبيين گستره، قلمرو و منابع علم امام از نگاه امام علي(ع)، به بررسي ادله نافي علم غيب از ديدگاه ابوالفضل برقعي، پرداخته شده است تا درستي يا نادرستي ادعاي او آشكار شود.

“Imams’ knowledge” is one of the most supporters of the Imamate doctrine. In Imamite belief, the Imams’ Knowledge encompasses all the physical and metaphysical world. The Iranian Salafism did not accept this Imam’s virtue and accused them of fabrication and away from the orthodox Islam and exerted some sermon of Imam Ali in Nahj al-Balāgha to deny the Imams’ knowledge. Seyyed Abu al-Faḍl Borghe’ī’s arguments in repudiation of Imams’ knowledge include Imam Ali’s denial of ‘Ilm al-Ghayb for himself, the specific allocation of occult science to God, and the negation of ‘Ilm al-Ghayb according to the sources of Imams’ knowledge. In this study, after explaining the extent and sources of the Imams’ knowledge in Imam Ali’s sermons, Borghe’ī’s arguments are criticized.