رواج ازدواج خويشاوندي و عوامل پشتيبان آن در ميان زنان حداقل يك‌بار ازدواج‌كرده مناطق شهري استان بوشهر

ازدواج خويشاوندي يكي از اشكال رايج ازدواج در جامعه ي ايراني است كه همواره توجه محققان را به خود جلب كرده است. تئوري‌هاي ساختاري مدعي اند، با افزايش عناصر نوسازي همانند تحول در شيوه ي توليد اقتصادي، تحصيلات، شهرنشيني، رشد درآمد و گسترش مصرف، ارتباطات سريع‌تر و تغييرات شبكه‌ها و سرانجام گسترش ساير فناوري‌هاي جديد اين نوع ازدواج رو به كاهش خواهد رفت. هدف تحقيق حاضر بررسي ميزان رواج ازدواج خويشاوندي و عوامل پشتيبان آن است كه در اين راستا با بهره‌گيري از نمونه‌گيري خوشه‌ايي چندمرحله‌اي 600 زن 18 تا 44 ساله واجد شرايط در نقاط شهري استان بوشهر مطالعه شدند. براساس نتايج تحقيق حاضر، در جامعه ي مطالعه شده ازدواج خويشاوندي با 41.2 درصد، رواج و مطلوبت دارد. نتايج تحليل چند متغيره با استفاده از رگرسيون لجستيك نشان داد، با كنترل ساير متغيرهاي پژوهش، احتمال ازدواج خويشاوندي در ميان پاسخ گوياني كه سن ازدواج آنها پايين‌تر و الگوي انتخاب ازدواج آنها والدمحور است، بيشتر است. همچنين احتمال ازدواج خويشاوندي در ميان افراد با تحصيلات پايين‌تر بالاتر است. درمجموع با توجه به نتايج اين پژوهش مي‌توان گفت، تحولات ازدواج خويشاوندي در جامعه ي ايران بيش از آنكه مستقيم از عناصر نوسازي تأثير بپذيرد از تحولات در ساير ابعاد نهاد خانواده و ازدواج مانند سن ازدواج، الگوي انتخاب همسر و تحولات باروري متأثر خواهد بود. به نظر مي‌رسد، تغييرات در اين عوامل پشتيبان زمينه ي كاهش رواج ازدواج‌هاي خويشاوندي در آينده شود.