اثر ميانجي گري گرايش كارآفرينانه در رابطه بين سرمايه اجتماعي و عملكرد كسب‏ وكارهاي پرورش مرغ بومي در روستاهاي استان سيستان و بلوچستان

«عملكرد» به‏ عنوان شاخص اساسي موفقيت كسب‏ وكارها همواره مورد توجه محققان بوده و همچنين، سرمايه اجتماعي و گرايش كارآفرينانه دو عامل مهم در پيش بيني عملكرد كسب‏ وكارهاست. البته درباره چكونگي بهره‏ مندي كسب‏ وكارها از تعامل بين اين دو عامل دانش اندكي در دست است. از اين رو، در پژوهش حاضر، نقش ميانجي گرايش كارآفرينانه در رابطه بين سرمايه اجتماعي و عملكرد كسب ‏وكارها بررسي شد. جامعه آماري پژوهش صاحبان كسب‏ وكارهاي پرورش مرغ بومي در استان سيستان و بلوچستان بودند (360 =N) كه از آن ميان، به كمك جدول كرجسي و مورگان، 189 نفر به شيوه تصادفي ساده به‏ عنوان نمونه انتخاب شدند. روايي پرسشنامه به‏صورت روايي تشخيصي و روايي همگرا و پايايي آن به كمك ضريب پايايي تركيبي تأييد شد. داده هاي جمع آوري شده با مدل سازي معادله ساختاري به روش حداقل مربعات جزئي و با استفاده از نرم‏ افزار Smart PLS تحليل شدند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه شبكه روابط دوگانه بيروني و تعامل اجتماعي با كيفيت تعامل رابطه مثبت و معني‏دار دارند. همچنين، يافته ها حاكي از نقش ميانجي پيشگامي در رابطه بين كيفيت تعامل و عملكرد كسب ‏وكار، نقش ميانجي نوآوري در رابطه بين كيفيت تعامل و عملكرد مالي كسب‏ وكار و نقش ميانجي ريسك پذيري در رابطه بين كيفيت تعامل و عملكرد غيرمالي كسب‏ وكارهاي پرورش مرغ بومي بود.