پيكربندي زمان و روايت در رمان «اسفار كاتبان» نوشته ابوتراب خسروي

انديشيدن به مسئله «زمان» و تلاش براي ملموس كردن نوع گذر آن بر آدمي، همواره مورد توجه دانشمندان علوم مختلف، به ويژه حوزه علوم انساني، بوده است. هر چند نمايش گذر اين مفهوم، به‌ويژه در حوزه درك آن در چرخه فصول و گذار عمر از جواني به پيري، به نوعي دركي از حضور و‌ تأثير زمان را بر پديده‌ها به دست مي‌دهد، اما به نظر مي‌رسد بيشتر از هر چيزي مي‌توان رد پاي آن را در آثار هنري و ادبي، به ويژه در داستان و رمان جستجو كرد كه به كمك روايت، رخدادها را به تصوير مي‌كشند. بر همين اساس، اين مقاله تلاشي براي بررسي، تحليل و پيگيري چگونگي كاركرد زمان در رمان «اسفار كاتبان» نوشته ابوتراب خسروي است كه به كمك شگردهاي خاص روايي و استفاده از گفتمان تاريخ، روايت و ادبيات موفق شده است گونه خاصي از پيكربندي زمان را در نوعي از فراگفتمان تاريخي به نمايش بگذارد. اين مقاله دو بخش دارد؛ بخش نظري، با تكيه بر نظريه‌هاي زمان بر اساس نظريه‌هاي دانشمندان اين حوزه و بخش دوم، تحليل نوع كاركرد زمان در اين رمان، با توجه به مباحث نظري است. نتايج به دست آمده در اين بررسي، نشان‌دهنده نوع كاركرد زمان، تاريخ و روايت داستاني، در يك گفتمان فراتاريخي در اين رمان است.