مدل‌سازي پراكنش گياه گز پرشاخه (.Tamarix ramosissima Ledeb) در استان اصفهان بر مبناي مدل حداكثر آنتروپي (MAXENT)

گز پرشاخه به دليل توان زيادي كه در استقرار در نواحي خشك و نيمه‌خشك دارد، از گياهان ارزشمند براي ايجاد پوشش گياهي در اين مناطق محسوب مي‌شود. كاربرد اين گونه خودرويِ گز در شرق اصفهان مي‌تواند با مقاصد كنترل نواحي بياباني، تكثير و گسترش يابد؛ ليكن اطلاعات مربوط به نيازهاي رويشگاهي و اكولوژيكي آن محدود است. اين پژوهش با هدف شناخت عوامل تأثيرگذار در پراكنش اين گونه و مدل سازي زيستگاه‌هاي بالقوّة رويش اين گونه در استان اصفهان تدوين و انجام شد. نقاط پراكنش گز پرشاخه، طبق فلور ايران مشخص شد و با مراجعه به منطقه، نمونه برداري انجام گرفت و مشخصات جغرافيايي و اكولوژيك آن ثبت گرديد. در مجموع، تعداد 55 مكان پراكنش، در 14 شهرستان ثبت شد. با استفاده از مدل حداكثر آنتروپي، 19 متغير بيواقليمي و سه متغير پستي و بلندي براي مدل سازي پراكنش گونه به كار گرفته شد و با آزمون جك نايف اهمّيت هر يك از متغيرهاي محيطي در مدل‌سازي ارزيابي شد. نتايج كيفيت مدل حداكثر آنتروپي براي گز پرشاخه برابر با 0/967 به دست آمد. ارزيابي صحّت مدل با استفاده از ضريب آماري كاپا برابر با 0/80 انجام شد كه نشان دهندة تطابق بسيار بالاي مدل با واقعيت زميني است. عامل محيطي مربوط به توپوگرافي شامل درصد شيب و عوامل اقليمي ميزان بارش در سردترين فصل، بارندگي سالانه، دامنه تغييرات سالانه دما و ميانگين دماي سردترين فصل به ترتيب بيشترين تأثير را در پراكنش گونه دارا بودند. بر اساس پيش بيني احتمال حضور گونه بر مبناي پتانسيل رويشگاهي، حدود 19 درصد از مساحت استان اصفهان مشروط به عدم وجود عوامل محدودكننده، قابليت مطلوب براي حضور اين گونه را دارد.