مطالعه تطبيقي شاعرانگي در آثار سپهري و آندو بررسي فرم و فضا در شعرهاي سهراب سپهري و معماري شعرگون تادائو آندو

در اين پژوهش معماري در كنار شعر قرار گرفته است تا سويه شاعرانگي در فرم و فضاي شاعر و معمار يافت شود. شعرهاي سهراب سپهري شاعر و بناهاي تادائو آندوي ،معمار آثاري است بر ساخته از كلمات و بتن كه دربردارنده نوعي شاعرانگي است. در اين پژوهش پس از استخراج مؤلفه هاي شاعرانگي در آثار دو هنرمند، دريافت شد كه سرچشمه شاعرانگي در كار آنها متأثر از آيين ذن است؛ مانند شعرهاي هايكو كه نه حاصل تخيل، بلكه تصويري از واقعيت به سوداي ارتباط است و اين ارتباط از طريق استقرار يك «فضا» به دست مي آيد. مبناي نظري اين پژوهش انديشۀ هيدگر در باب حقيقت يا همان معناست هيدگر بر اين اعتقاد است كه سرچشمه حقيقت چيزها با توضيح به وسيلۀ كلمات ممكن نيست. خود چيز است كه كشف و پديداري حقيقت است. نيروي هنر در بستر شاعرانگي به پديداري حقيقت چيزها كمك ميكند تا معنايي پديد آيد كه برگرفته از جهان ديگري است كه با كلمات بيان نميشود اين معنا به صورتي پراكنده در ناخودآگاه اثر نهان است و به هنگام ارتباط با فضاي اثر دريافت ميشود كه چيزي جز همان ارتباط نيست. مسئلۀ مقالۀ حاضر چگونگي زبان گشودن حقيقت يا معنايي كه به زبان در نمي آيد در شعر سهراب سپهري و معماري تادائو آندوست. فرضيه را در قالب پاسخ مي توان چنين بيان كرد كه سويه شاعرانه بستر كار دو هنرمند در پديداري معنا نقش دارد؛ معنايي كه چيزي جز همان توانايي برقراري اثر نيست