تبيين تحولات ژئوپليتيكي رابطه انسان و محيط زيست(چشم‌انداز-ارائه راهكار)

زمينه و هدف:  انسان همواره به زيستگاهي نياز دارد كه در آن هواي تميز، آب آشاميدني، منابع غذايي و امكانات كافي براي زندگي ارزشمند وجود داشته باشد. توانمندي انسان در حفظ و صيانت فضاي زندگي خود يا در ويرانگري چشم اندازهاي آن كه در رابطه با شرايط طبيعي، اكوسيستم متعادلي به وجود مي آورد، بيانگر اين واقعيت است كه انسان عامل مهم ساخت ها، ويرانگري ها، تركيب و اختلال در قلمروهاي زيستي و بيوژئوگرافيك مي باشد. از اين رو، تغييرات تدريجي نسبت به رابطه انسان و محيط، زيربناي ديدگاه هاي فلسفي زيست محيطي جديدي را به وجود مي آورند و  براي پشتيباني از طرح هاي حفاظت از محيط زيست منبعي مستمر به حساب مي آيند كه به صورت ملي، منطقه اي و جهاني مطرح است. در اين ميان، افزايش جمعيت انساني از يك طرف و كاهش ظرفيت هاي زيست محيطي از طرف ديگر، تهديدها و چالش هاي ژئوپليتيكي براي جهان به وجود آورده است كه چشم انداز آن با بحران ها، درگيري ها و معضلات ديگر جهاني همراه است. روش بررسي: در اين پژوهش، گردآوري اطلاعات با روش كتابخانه اي و با استفاده از متون، اسناد و مقالات مرتبط صورت گرفته و از نظر ماهيت روش شناسي و جنس داده ها يك پژوهش كيفي محسوب مي شود.يافته ها:  يافته هاي اين پژوهش در راستاي تبيين ژئوپليتيكي تحولات روابط انسان و محيط زيست و پيامدهاي آن مي باشد كه از يك طرف بصورت بحران هاي ژئوپليتيكي، جهان را در بر گرفته است و از طرف ديگر، امنيت زيست محيطي را در مقياس هاي مختلف محلي، ملي و جهاني به مخاطره افكنده است و حاكميت دولت-ملت ها را در چگونگي مديريت مخاطرات و بحران هاي زيست محيطي با چالش مواجه ساخته است.بحث و نتيجه گيري:  نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد پايبندي دولت هاي ملي به اصول نظام ژئوپليتيك سبز مي تواند مناسب ترين راهكار جهت كاهش پيامدهاي بحران ناشي از روابط انسان و محيط زيست در سطح ملي، منطقه اي و جهاني باشد.