بازخواني مؤلفه‌هاي هويتي ايران (در تطبيق با عصر صفوي و جمهوري اسلامي)

در دوران استعمار فرا نو با جهاني‌سازي مفاهيم فرهنگي، كنترل افكار عمومي ملت‌ها با ايجاد برساخت‌هاي هويتي و مخدوش سازي مزيت‌هاي نسبي آن‌ها صورت مي‌گيرد؛ چراكه تضعيف قدرت تمدني رقيبان را از طريق تغيير تصور ايشان نسبت به خود دنبال مي‌كنند. اين پژوهش تلاش دارد تا ضمن معرفي مؤلفه‌هاي هويتي جغرافياي ايراني، دو بازه‌ي مهم تاريخ صفوي و جمهوري اسلامي را از حيث بررسي اين عناصر، مقايسه كند. هدف از تحقيق، شناسايي خصايل منحصربه‌فرد هويتي و ادراك نحوه تأثير‌گذاري بر اين گزاره‌هاست. مسئله پژوهش نيز بازخواني ميزان توجه به ويژگي‌هاي هويتي ايرانيان در دو عهد حائز اهميت تاريخ ملي است. نوع پژوهش، توصيفي تحليلي، رويكرد آن تطبيقي و فرضيه‎اش رشد عناصر هويتي در طول اين دو عصر با سنجش ميزان اهتمام جمهوري اسلامي به حفظ و تقويت آن‌هاست. نتايج به‌دست‌آمده در بررسي پانزده مؤلفه: «تاريخ، زبان، جغرافيا، حكومت، سياست، رهبري، دشمن، اسطوره، آرمان، مذهب، مناسك، مراسم، علم، هنر و اخلاق» نشان مي‌دهد كه در حيات كوتاه‌مدت جمهوري اسلامي علي‌رغم بروز موانع هويتي اعم از مشكلات داخلي و موانع خارجي در قياس با عصر حاكميت صفوي، عناصر بيشتري فعال‌شده و رويكرد منسجم‌تري اتخاذ گرديده است.