اثربخشي نامثلث سازي بر رضايت زناشويي

هدف از پژوهش انجام‌شده بررسي اثربخشي نامثلث سازي بر رضايت زناشويي بوده و روش تحقيق از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي زوجين آشفته مراجعه كننده به مركز مشاوره و روان درماني روزبه در سطح شهر تهران در بازه زماني 6 ماهه بوده كه در مجموع شامل 75 زوج بودند كه 32 نفر از زوجين (16 زوج) به‌وسيله مصاحبه تشخيصي و به‌صورت نمونه گيري در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب شدند كه به‌طور تصادفي به دو گروه 16 نفري (8 زوج) آزمايش و گواه تقسيم شدند. آزمودني ها به پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ(1998) پاسخ دادند.آموزش نامثلث سازي به گروه آزمايش در 8 جلسه 90 دقيقه اي به روش بوئني آموزش داده شد و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. سپس بعد از آموزش نامثلث سازي،هر دو گروه به پرسشنامه ها مجدداً پاسخ دادند. براي بررسي آمار استنباطي پژوهش، آزمون تحليل كوواريانس به كار گرفته شد. بررسي ميانگين‌هاي اصلاح‌شده با روش كوواريانس نشان دادند كه ميانگين رضايت زناشويي در گروه كنترل 142.04 و ميانگين رضايت زناشويي در گروه آزمايش 164.21 بوده است و اين تفاوت بيانگر اين است كه گروه آزمايش به ميزان (P 0.05)از رضايت زناشويي بيشتري برخوردار مي‌باشد و مي‌توان براي افزايش رضايت زناشويي از آموزش خود متمايزسازي براي زوجين استفاده كرد.