معماري گلين، گزينه صنعت ساختمان براي مديريت بحران كم‌آبي مقايسه تحليلي مصرف آب در يك بناي نمونه با سه سازه فولادي، بتني و گلين

آمار و ارقام دقيقي از ميزان مصرف آب در صنعت ساختمان كشور (چه آبي كه مستقيماً در اين فرايند مصرف مي‌شود و چه آب پنهان) وجود ندارد. اساساً بين سيستم‌هاي معمول ساخت‌وساز با سيستم‌هاي جايگزيني كه مي‌توانند مطرح باشند اولويت‌سنجي از حيث آب خواهي صورت نگرفته است. نظر به اينكه بحران كم‌آبي در ايران بسيار جدي است و صنعت ساختمان به‌عنوان يكي از آب‌خوارترين صنايع مطرح است، اين مقاله با چشم‌انداز كاهش مصرف آب ازطريق انتخاب بهينه سيستم سازه‌اي ساختمان‌هاي عرفي كه در كشور ساخته مي‌شوند اين هدف را دنبال مي‌كند كه ميزان آب مصرفي سيستم‌هاي فولادي و بتني مرسوم در نظام ساخت‌وساز كشور را با سيستم سازه‌هاي گلين، كه در دنيا مجدداً مطرح شده است و البته شيوه‌هاي سنتي آن سابقه‌اي طولاني دارد، مقايسه نمايد. لذا دو سؤال مطرح است؛ نخست آنكه ميزان مصرف آب در مرحله سفت‌كاري ساختمان‌هاي عرفي در كشور چگونه است؟ پس‌ازاين سؤال و با هدف رسيدن به شيوه‌اي مناسب (با نياز آبي كمتر)، سؤال اصلي مقاله مطرح شده است كه نسبت مصرف آب براي اجراي سفت‌كاري سازه‌هاي معمول (بتني و فلزي) در مقايسه با سازه‌هاي گلين (خاكي) چگونه است؟ روش كار در قالب مطالعات كتابخانه‌اي براي استخراج ميزان آب مصرفي در مواردي كه آمارهاي معتبر وجود دارد و در موارد نبود اطلاعات معتبر به شيوه آزمايشگاهي و كارگاهي براي رسيدن به داده‌هاي قابل‌اطمينان بوده و در همه اين موارد حذف انحراف معيارها و اصل سه سويه‌سازي لحاظ شده است. نتايج به‌دست‌آمده حكايت از آن دارد كه ساختمان‌هايي با سازه گلين بين 7 تا 15 درصد نمونه‌هاي مشابهشان با سازه‌هاي فولادي و بتني آب مصرف مي‌كنند؛ به تعبيري ديگر در احداث هر مترمربع از ساختمان حداقل 2500 ليتر آب صرف جويي مي‌شود.