مدل تاب‌آوري بر اساس صفات شخصيتي با ميانجي‌گري استرس ادراك‌ شده در افراد نظامي

اهداف: تاب آوري نشاندهنده مشخص هاي در فرد است كه سبب ميشود عليرغم وجود مشكلات و محدوديت هابه شكوفايي برسد و نه تنها در برابر موانع سرخم نكند؛ بلكه به خوبي از پس آنها برآيد. هدف اين مطالعه تبيين مدل تاب آوري بر اساس صفات شخصيتي با واسطه گري استرس ادراكشده بود.مواد و روشها: اين پژوهش از نوع همبستگي در قالب الگوسازي معادلات ساختاري است. جامعه آماري مورد مطالعه، تمامي كاركنان يك مجموعه نظامي بود كه در سال 1398 در شهر تهران در حال خدمت بودند. نمونه ها به روش خوشهاي تصادفي چندمرحلهاي انتخاب شدند. ابزارهاي بهكار برده شده براي سنجش متغيرهاي پژوهش عبارت بودند از: مقياس تاب آوري Connor و Davidson ، پرسشنامه 240 سئوالي نئو و پرسشنامه استرس ادراك شده. با كسب مجوزهاي لازم از مركز نظامي مورد مطالعه و مبادي امنيتي، اقدامات اوليه براي نمونه گيري انجام شد. از ميان اين واحد نظامي يك گروه به صورت يك خوشه انتخاب و تعداد 367 نفر از آنان مورد آزمون قرار گرفتند. دادهها به روش تحليل مسير و مدليابي معادلات ساختاري به كمك نرمافزار LISREL 8.5 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: از ميان پرسشنامه هاي توزيع شده 324 پرسشنامه قابل ارزيابي و نمره گذاري بود. مقياس تاب آوري نمونه ها 7 / 15 ± 1 / 57 به دست آمد. نتايج نشان داد كه صفات شخصيتي بر تاب آوري اثر ساختاري مستقيم و از طريق استرس ادراك شده، اثر ساختاري غيرمستقيم داشت. برخي از صفات شخصيتي تبيين كننده تاب آوري بودند و استرس ادراك شده نقش واسطه اي در تبيين تاب آوري بر اساس ويژگيهاي شخصيتي داشت. از بين 30 صفت شخصيتي در اين پژوهش، 14 صفت تبيين كننده مدل تاب آوري بر اساس صفات شخصيتي بود.نتيجه گيري: مؤلفه هاي ويژگي هاي شخصيتي بر اساس مدل تبيين شده، قادر است تغييرات متغير تاب آوري را به طور مستقيم و از طريق متغير استرس ادراك شده، به طور غيرمستقيم پيش بيني نمايد.