مقايسه اثربخشي زوج درماني شناختي - رفتاري با زوج درماني سيستمي - رفتاري بر صميميت و تمايزيافتگي خود در زوجين با تعارض زناشويي

زمينه: فقدان صميميت و پايين بودن سطح تمايزيافتگي زوجين مي تواند يكي از علل اصلي طلاق باشد. اثربخشي زوج درمانگري شناختي - رفتاري بر متغيرهاي مختلف تأييد شده است، اما در زمينه كارايي آن بر روي سطح تمايزيافتگي، جامعه مورد مطالعه و همچنين مقايسه اين درمان با درمان سيستمي - رفتاري پژوهشي صورت نگرفته است. هدف: اين مطالعه با هدف مقايسه اثربخشي زوج درماني سيستمي - رفتاري و شناختي - رفتاري بر صميميت و تمايزيافتگي خود زوجين داراي تعارض زناشويي انجام گرفت. روش: تحقيق حاضر مطالعه اي نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون – پس آزمون و پيگيري دو ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش را زوجين مراجعه كننده به دو مركز بهداشتي درماني منطقه 4 شهر تهران به علت تعارض زناشويي در طي سال 1398 تا 1399 تشكيل دادند. از ميان مراجعه‌كنندگان به اين دو مركز، پس از تكميل پرسشنامه تعارض زناشويي (ثنايي، 1387) 27 زوج (54 نفر) انتخاب و پس از همتاسازي در سه گروه (دو گروه آزمايشي و يك گروه گواه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل؛ مقياس صميميت الكسيس جي و همكاران (1983) و پرسشنامه تمايزيافتگي خود اسكورون و فريدلندر (1998) بود. يكي از گروه هاي آزمايش زوج­ ‌درماني سيستمي - رفتاري كرو و ريدلي (2005) و گروه ديگر پروتكل زوج درماني شناختي - رفتاري داتيليو (2009) را به صورت زوجي در 10 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت كردند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس مختلط و آزمون تعقيبي بن فروني انجام گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد، هر دو روش زوج درماني بصورت معناداري بر بهبود صميميت و تمايزيافتگي خود زوجين داراي تعارض زناشويي مؤثر بودند و در طول دروه پيگيري ماندگاري داشته است. همچنين نتايج نشان داد بين اثربخشي دو مدل درماني تفاوت معناداري مشاهده نشد (0/05 p). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه مي‌توان گفت هر دو رويكرد درماني اثربخش بودند و لذا استقاده و بكارگيري از اين دو رويكرد براي بهبود صميميت و تمايزيافتگي در زوجين داراي تعارض زناشويي توصيه مي شود.