مواجهۀ مسئله‌محور به‌مثابه روي‌آورد تفسيري؛ مورد پژوهش آيۀ لايُسئل

مقالۀ حاضر به جستجوي مسائل پژوهشيِ مربوط به آيۀ 23 سورۀ انبيا و طبقه‌بنديِ روشمند اين مسائل، همراه با تأمل در روش پاسخ به هر مسئله مي‌پردازد. اين تحقيق در پي پاسخ به اين پرسش اصلي است كه مواجهۀ   مسئله‌محور چگونه مي‌تواند با عبور از «مشكل» و دشوارۀ مفهوم خداي لايُسئل به «مسائل» متمايز در سه مجموعۀ تحليل پيام، مباني پيام و فراپيام دست يابد و درضمن، حُسن بودنِ اين مسائل را تأمين كند. روش پژوهش در بخش «تحليل پيام»، تحليل منطقي ساختار محتوايي آيه در قالب چهار شاخۀ فرعيِ بيان معنا، تحليل مفهومي، تحليل  گزاره‌اي و تحليل سيستمي است. در بخش «تحليل مباني پيام»، با روش تبيين «عللِ» پيام‌هاي آيه به تحليل مباني‌ تصوري و تصديقيِ مفاد آيه مي‌پردازيم و در بخش «تحليل فراپيام»، پيامدها، لوازم، نتايج و آثار عيني مفاد آيه را تحليل و طبقه‌بندي مي‌كنيم. مواجهۀ مسئله‌محور با آيۀ لايسئل با لحاظ‌كردن چندتباري بودنِ مسائل نهفته در آيه، از آفت‌هاي درهم‌آميختنِ بدون انسجام مرز رشته‌ها، تفسير تك‌بعدي و تحويلي‌نگر، تطبيق نظريه‌ها بر مضمون آيه و تفسيربه‌رأي گذار كرده و لزوم رهيافت ميان‌رشته‌اي در تفسير آيه و كاربرد روشمند تحليل سياق، منطق قديم و جديد، فلسفه و كلام را نشان مي‌دهد.