قاعده ‌گزيني شناسايي و حمايت از حق اجراي عمومي در آثار ادبي و هنري در حقوق ايران و اسناد بين ‌المللي

«اجراي عمومي» حق بر قسمتي از اموال مي باشد كه محصول خلاقانه فكر و انديشه و مهارتِ مجريِ هنرمند و مُدساز است. مسئله شناسايي حق اجراي عمومي اثر در آثار ادبي و هنري، به جهت توسعه روزافزون مصاديق حق اجرا، پيوند آن با اعتبارشناسي حوزه كپي رايت در محدوده مالكيت معنوي، سبب عدم انسجام حمايت موضوعي از حقوق مرتبط با آن شده است. در اين طريق شايد نتوان به موازات ظهور هر مدل يا مصداق حق اجرا قانوني در پيوست آن تصويب نمود. بنابراين نيازمند ارائه ضوابطي جهت اعتبار شناسي اين حقوق و حمايت در خور از آنها مي‌باشد. لذا با تحليل توصيفهايي كه ميان پيش نويس لايحه حمايت از مالكيت فكري و قانون حمايت از مؤلفان و مصنفان در ايران با اسناد بين المللي و مصاديق حق اجرا در كشورهاي پيشرو در اين زمينه، صورت مي‌پذيرد، رهيافتهاي شناسايي صحيح حق اجراي عمومي جهت حمايت از آن معرفي مي‌گردد. در كاربست اين روش تحليلي و توصيفي، محرز است كه در زمينه حق اجراي اثر در لايحه جامع مالكيت فكري بعضي از موارد مجهول و يا به عبارتي يك‌جانبه گرايانه بيان شده است. مثلا ماده 101، از شرط اعطاي حق بيشتر براي اجرا كننده حمايت كرده است، در حالي كه به اصل مقتضاي شرط و توافق جنبه حمايتي داده است و وضعيت شرط و توافق ميان حاميان و اجرا كنندگان در اعمال مدت محدودتر و يا حذف نام اجرا كننده در آثاري كه مي توان آن را اجرا كرد سخني به ميان نيامده؛ در حالي كه وضعيت آن مجهول است. لذا روشنگري مقنن نيز ضروري است.