تأثير گذران اوقات فراغت مبتني بر رفتار برنامه‌ريزي شده بر گرايش به فعاليت جسماني در دانش آموزان

زمينه و هدف: گذران اوقات فراغت نقش مهمي در تربيت و تعليم جامعه دارد؛ لذا هدف از انجام اين تحقيق بررسي اثر تأثير گذران اوقات فراغت مبتني بر رفتار برنامه‌ريزي شده بر گرايش به فعاليت جسماني در دانش آموزان مي‌باشد. روش كار: در اين مطالعه نيمه تجربي، جامعه آماري شامل دانش‌آموزان پسر مقطع دوم متوسطه شهرستان چالوس بود كه تعداد نمونه آماري از طريق نمونه‌گيري تصادفي تعداد 40 نفر انتخاب گرديد و اين افراد به دو گروه 20 نفره مداخله و كنترل تقسيم شدند. ابزار تحقيق شامل بسته آموزشي طراحي شده (كه ده جلسه به طول انجاميد) و پرسشنامه گرايش به فعاليت جسماني جندقي (1396) با 18 سوال و 5 مؤلفه نگرش به گرايش به فعاليت جسماني، آگاهي، هنجارهاي انتزاعي، كنترل رفتاري درك شده، قصد رفتاري بود. براي تجزيه و تحليل داده هاي از آزمون هاي t مستقل و t همبسته استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين نمره گرايش به فعاليت جسماني دانش آموزان قبل و بعد از مداخله درون گروه مداخله اختلاف معناداري مشاهده شد ( 0/001 =p ). همچنين نتايج آزمون t مستقل نشان داد در گروه مداخله با توجه به آموزش گذران اوقات فراغت مبتني بر مدل رفتار برنامه­ريزي شده بر گرايش به فعاليت جسماني در دانش آموزان افزايش مشاهده شده است كه تفاضل بين قبل و بعد از مداخله برابر 8/1 مي‌باشد كه ميانيگن از 42/2 به 53/3 افزايش يافت. نتيجه‌گيري: به طور كلي مي‌توان اينگونه بيان كرد كه اجراي برنامه آموزشي مبتني بر نظريه رفتار برنامه‌ريزي شده مي‌تواند در ارتقاء و گرايش دانش‌آموزان به فعاليت جسماني تأثير داشته باشد.