تأثير تعارض كار خانواده بر سلامت اجتماعي كاركنان پليس پيشگيري با نقش ميانجي فرسودگي شغلي

زمينه و هدف: سازمان پليس به‌عنوان يكي از متوليان امنيت، براي پايداري كارآمدي بايد به مؤلفه‌هاي بازدارنده سلامت اجتماعي توجه داشته باشد تا با شايستگي در جهت پيشگيري و برطرف كردن موانع اقدام كند؛ از اين‌رو هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير تعارض كار خانواده به‌واسطه فرسودگي شغلي بر سلامت اجتماعي كاركنان پليس پيشگيري تهران بزرگ بود. روش: اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر گردآوري داده‌ها توصيفي - پيمايشي است. جامعه آماري، پليس پيشگيري تهران بزرگ است كه با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي با فرمول كوكران تعداد 347 نفر به‌عنوان نمونه آماري تعيين شدند. داده‌ها با استفاده از ابزار پرسش‌نامه‌هاي تعارض كار خانواده كارلسون و همكاران (2000)؛ فرسودگي شغلي مسلچ و همكاران (1996) و سلامت اجتماعي كييز (1998) گردآوري شد. در نهايت نيز داده‌ها با روش تحليل عاملي تأييدي، تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد اثر مستقيم تعارض كار خانواده بر فرسودگي شغلي مثبت و اثر آن بر سلامت اجتماعي منفي بود. اثر غيرمستقيم تعارض كار خانواده به‌واسطه فرسودگي شغلي بر سلامت اجتماعي نيز معني‌دار بود. نتايج: به‌موجب نتايج حاصل از اين پژوهش، تعارض كار خانواده بر فرسودگي شغلي تأثير گذاشته و مي‌تواند سرمايه سلامت اجتماعي را متأثر كرده و بر مأموريت‌ها و وظايف پليس نيز تأثيرگذار باشد‌ و هم‌چنين، اين امر مي‌تواند هزينه‌ سازماني را تحت تأثير قرار دهد.