پهنه بندي فضايي اسكان موقت با تحليل سلسله مراتبي فازي و همپوشاني وزني (مطالعه موردي: شهر تبريز)

اصلي‌ترين نياز آسيب‌ديدگان ناشي از حوادث طبيعي، تامين مسكن علي‌الخصوص تعيين محل اسكان موقت در شرايط بحران مي‌باشد. بعد از وقوع حادثه، نمي‌توان سريعاً مكان‌هاي مناسب براي آسيب ديدگان را تهيه ديد، بايد قبل از وقوع چنين بحران‌هايي برنامه‌ريزي صحيح به منظور تعيين محل‌هاي اسكان موقت انجام گيرد تا بتوان زيرساخت‌هاي لازم را فراهم نمود و در صورت وقوع حادثه در شرايط بحران، امكان برقراري سريع اردوگاه‌ها براي آسيب‌ديدگان ميسر گردد. در اين تحقيق براي تعيين مكان بهينه اسكان موقت شهر تبريز معيارهايي مختلفي همچون تاثير مراكز درماني، آتش نشاني، گسل، جايگاه هاي سوخت، تاسيسات زيربنايي، بافت فرسوده، عوارض زمين و مسيل در نظر گرفته شده است. معيارهاي مورد نظر يكبار توسط كارشناسان و بار ديگر توسط خبرگان اين حوزه در قالب پرسش‌نامه تكميل گرديده‌اند، سپس با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي فازي اوزان نهايي هر معيار مشخص شده است. كارشناسان به معيار نزديكي به بافت فرسوده و خبرگان به معيار دوري از گسل بالاترين وزن را اختصاص دادند. معيارهاي دوري از سايت مخاطره‌آميز و رودخانه نيز مورد اهميت خاص هر دو گروه بوده است. در انتها اوزان نهايي نظرات كارشناسان و خبرگان حاصل از تحليل سلسله مراتبي فازي در نرم افزار Arc GIS وارد شده و با استفاده از همپوشاني وزني نقشه‌هاي مربوطه تهيه گرديده است. نتايج نشان مي‌دهد كه قبل از وقوع حادثه بخش غربي شهر فضاي مناسبي براي اسكان موقت دارد و بعد از وقوع حادثه بيشتر بخش مركزي شهر مستعد احداث سايت اسكان هستند. در ضمن با مقايسه نقشه‌هاي آسيب پذير شهر تبريز، مكان‌هاي ضروري احداث سايت اسكان موقت شناسايي و اولويت بندي شدند.