جايگاه كتاب العُدّه في اصول الفقه اثر شيخ طوسي در آراي اصولي بزرگان اهل سنت

قرن پنجم در تاريخ تدوين اصول فقه اهل سنت عصر شكل‌گيري تدوينات اصولي جامع بر پايه مذاهب فكري مختلف است. از ويژگي‌هاي مهم اين دسته از تأليفات نقل آراي اصولي بزرگان اصولي قرون پيشين همچون ابوعلي جبايي، فرزندش ابوهاشم، ابوعبدالله بصري، و قاضي عبدالجبار است كه كتاب‌هايشان به دست ما نرسيده و براي شناخت آرايشان چاره‌اي جز مطالعه كتب اصولي نگاشته‌شده در قرون بعد، مخصوصاً قرن پنجم، نداريم. در مذهب اماميه نيز قرن پنجم نقطه عطف به شمار مي‌آيد و زمان تدوين اصول فقه به صورت شامل و جامع است كه در آنها منقولات بسياري از اصوليان اهل سنت وجود دارد كه مي‌تواند منبعي براي شناخت اقوال اين بزرگان در كنار ساير منابع اهل سنت به شمار رود، به‌ويژه آن دسته از علمايي كه امكان دسترسي به تأليفاتشان در قرون بعد ناممكن شده است. در اين مقاله با انتخاب كتاب العُدّه في اصول الفقه تأليف شيخ طوسي از كتب تأليف‌شده در قرن پنجم، و بررسي برخي مباحث اين كتاب، كه حاوي نقل آراي اصوليان اهل سنت است، كوشيده‌ايم از منظر مذكور به جايگاه اين كتاب و آراي منقول در آن بنگريم.