تأثير پرورشي خانواده بر احساس امنيت: نقش ميانجي‌گر احساس تنهايي در همبستۀ آزارديدگي دوران كودكي با امنيت رواني

پيشينۀ تحولي تأثير گرفته از جو خانوادگي به‌ويژه خصيصه‌هاي رواني مرتبط به رخدادهاي آسيب‌زا، پيوندها، رابطه و ارتباطات خانوادگي نقش بسزايي در احساسات پايۀ افراد دارد. ازاين‌رو هدف اين پژوهش، رديابي اثر پيشينۀ مراقبتي خانواده روي وضعيت رواني؛ نقش ميانجي‌گر احساس تنهايي در همبستۀ آزارديدگي دوران كودكي با امنيت رواني بود. پژوهش كمي و طرح آن همبستگي با به‌كارگيري مدل معادلات ساختاري بود. جامعه‌ آماري اين پژوهش شامل همۀ دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه لرستان در سال تحصيلي 401-1400 بود. حجم نمونه آماري بر اساس قاعده سرانگشتي كلاين برابر 240 نفر تعيين شد كه به روش نمونه‌گيري در دسترس و با پرسشنامه آنلاين انجام شد. ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه تروماي دوران كودكي (Bernstein, Stein, Newcomb, et al, 2003)، پرسش‌نامه احساس تنهايي دانشگاه كاليفرنيا (UCLA, 1978) و پرسش‌نامه امنيت رواني (PSQ, 2004; cited in Shams Khalijian, 2014) بود. تمام تحليل‌ها به روش مدل معادلات ساختاري با استفاده از نرم‌افزارهاي 22 SPSS- و 24 -AMOS انجام شدند. نتايج نشان داد تجارب سوء دوران كودكي بر امنيت رواني تأثير مستقيم (β=-0.15, P=0.019) و به‌واسطه‌ي احساس تنهايي تأثير غيرمستقيم دارد (β=-0.44, P=0.002). علاوه بر اين، احساس تنهايي بر امنيت رواني داراي اثر مستقيم بود (0.001= P، 0.79= β). با توجه به نتايج داشتن آزارديدگي دوران كودكي در احساس تنهايي نقش زيادي دارند و ازآنجاكه احساس تنهايي مي‌تواند منشأ بسياري از مشكلات روان‌شناختي افراد شود؛ لذا فراهم‌سازي محيط مناسب از دوران كودكي مي‌تواند كمك شاياني به افزايش امنيت رواني بكند.