يافته‌هاي روش‌شناختي علوم انساني مطلوب بر پايه معرفت‌شناسي اسلامي (با تأكيد بر آراي علامه مصباح يزدي)

يكي از اساسي‌ترين محور در توليد علوم انساني، روش‌شناسي آن است. بيشتر مسائل روش‌شناختي، به صورت مستقيم، ريشه در دانش‌هاي بالادستي نظير معرفت‌شناسي دارد؛ بنا بر اين، روش‌شناسي علوم انساني، بيشتر از معرفت‌شناسي، تغذيه مي‌كند. گرانيگاه معرفت‌شناسي علوم انساني عبارت است از: ماهيت‌شناسي گزاره‌هاي علوم انساني، منبع‌شناسي علوم انساني و مسأله اعتبارسنجي آن. پاسخ اين مسائل، وابسته به نوع پارادايم فكري، متفاوت است و هر كدام نيز نتايج روش‌شناختي خاصي دارند. روش‌شناسي علوم انساني رايج، ريشه در رويكردها و گرايش‌هاي فكري به ويژه معرفت‌شناسي در غرب است؛ اما بر اساس دستگاه فكري اسلام، نتايج رو‌ش‌شناختي ديگري حاصل خواهد شد. مقاله حاضر مي‌كوشد با روش تحليل عقلي-فلسفي، ابتدا به صورت اجمالي، به نتايج روش‌شناختي علوم انساني رايج بر شالوده معرفت‌شناسي در پارادايم‌هاي غالب، اشاره نمايد و در ادامه، يافته‌هاي روش‌شناختي علوم انساني اسلامي بر پايه معرفت‌شناسي اسلامي در منظومه فكري علامه مصباح يزدي، تبيين كند. تبيين سازكار تأثير معرفت‌شناسي در روش‌شناسي علوم انساني اسلامي، از يافته‌هاي اين مقاله است.