بررسي باورهاي مرتبط با دارودرماني و ميزان تبعيت از درمان در بيماران مبتلابه ديابت نوع دو شهر همدان در سال1400

مقدمه: امروزه علي‌رغم وجود داروهاي بسيار مؤثر در كنترل قند خون بيماران ديابتي، افراد نسبتاً كمي از درمان دارويي خود تبعيت مي‌كنند. عوامل متعددي ممكن است در عدم تبعيت درمان دارويي نقش داشته باشند. در اين مطالعه تأثير باورهاي مرتبط با دارودرماني بر ميزان تبعيت از درمان در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو موردبررسي قرار گرفت. روش‌ها: در يك مطالعه‌ي مقطعي به روش نمونه‌گيري در دسترس، 248 نفر از بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه‌ كننده به كلينيك تخصصي ديابت شهر همدان در سال 1400 انتخاب شدند. ميزان تبعيت دارويي با پرسشنامه‌ي موريسكي و باور دارويي با پرسشنامه‌ي Beliefs about Medicines Questionnaire بررسي گرديدند. داده‌ها با استفاده از آزمون كاي دو، آناليز واريانس و كروسكال واليس و ضريب همبستگي اسپيرمن در سطح معني داري 0.05 تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين سني بيماران (16.9)52.6 سال بود. 51.6 % زن، 61.3 % بودند. فراواني تبعيت درمان دارويي ضعيف، متوسط و خوب به‌ترتيب در بيماران53.2 %، 25.8 % و21 % بود. در بيماران با تبعيت درمان دارويي ضعيف، متوسط و خوب به‌ترتيب ميانگين (انحراف معيار) نمره‌ي باور نياز به درمان دارويي (5.8)17.9، (3.7)17.2و (1.2)17.7، باور نگراني از درمان دارويي (2.0)16.6، (2.3)17.6و (1.8)17.1، باور روش تجويز دارويي (2.2)13.2، (2.6)12.6و (2.3)12.2، نمره‌ي كلي باور درمان دارويي (8.1)58.3، (6.8)57.6 و (4.7)55.5 و باور آسيب‌هاي درمان برابر با (2.9)10.6، (3.5)10.2 و (3.0)8.5 بود كه تنها باور آسيب‌هاي درمان ازنظر آماري معني‌دار بود (P 0.05). نتيجه‌گيري: بيش از نيمي از بيماران، تبعيت درمان دارويي مناسبي نداشتند. باور آسيب‌هاي درمان دارويي و ترس از عوارض داروهاي ديابت به‌طور معني‌داري با كاهش تبعيت درمان دارويي بيماران مرتبط بود.