تحليلي انتقادي بر رابطه نظريۀ ژن خدا با ايمان گروي

مقدمه: مطالعه در حوزه هاي ژنتيك رفتار، نوروفيزيولوژي و نوروفلسفه و كاربست ابزارهاي تجربي براي توصيف پايه هاي معنويّت موجب شكل گيري پرسش ها و نقدهايي دربارۀ خاستگاه و چيستي ايمان شده است. روش ها: Dean Hamer ( 1951 م) همبستگي معني داري ميان ژن ها با تجربيات معنوي برقرار كرد. از نظر Hamer ژن VMAT2 يا ژن خدا در تجربيات معنوي ايماني نقش كليدي دارد. اين مقاله به سنجش گري و ارزيابي ربط ژن خدا با گرايش به ايمان پرداخته است. . نتايج و بحث:در مجموع نمي توان نقش ژن ها را در بروز كنش هاي معناگرا و ايماني انكار كرد و براي آن ها نقش درجۀ صفر قائل شد. نظريه هاي رقيب نظريۀ Hamer ثابت مي كنند ايمان ريشۀ ژنتيك ندارد و اطّلاعات موجود در پلي مورفيسم هاي ژني نمي توانند تبييني كامل از فرايندهاي معنويّت محور و ايمان گرا ارائه كنند بلكه توصيفات فيزيكاليستي منحصر به جنبه هاي جسماني و نه جنبۀ فراجسمي و معناگراي انسان است.