رويكرد نظام‌ سياسي كشورهاي معاصر به آموزش ديني در مدارس عمومي با تأكيد بر دولت‌هاي دين‌گريز

آموزش ديني ابزاري اساسي در زيستِ‌ مؤمنانه انساني است. با اين وصف،‌ مواجهه با دين در حوزه عمومي در دو سده اخير، تصوير ويژه‌اي از اين تعامل را تحقق بخشيده و هريك از نهادهاي مختلف جوامع بشري نظير اقتصاد،‌ سياست، ‌اجتماع و فرهنگ، ‌با جهت‌گيريِ خاصي كه تصميم‌سازان آن در ارتباط با راهبردهاي ديني اتخاذ كرده‌اند، هويت خود را در توافق يا تضاد با دين برساخته‌اند. تحقيق حاضر از بين همه نهادهاي اجتماعي موجود در جوامع معاصر،‌ درصدد احصاي مقدماتيِ برخي از رويكردهاي دولتي به مناسبات نهاد آموزش و دين در جوامع معاصر با تمركز بر مدارس عمومي است، تا از خلال آن، ديدگاه‌هاي چندوجهي را در مورد چگونگي عملكرد دولت‌ها در ارتباط با آموزش ديني ارائه دهد. ازاينرو اين پژوهش،‌ مقدمه‌اي بر موضوعات و زمينه‌هاي اصلي در رويكرد دولت‌ها به آموزش ديني، تأمل بر موضوعات و چالش‌هاي پيش ‌رُوي رسالت‌هاي آموزش ديني جمهوري اسلامي ايران در سطح بينالملل خواهد بود. تحقق اين هدف،‌ مسيرهاي پيش ‌رويِ آموزش ديني در شرايط فعلي جهان را در اختيار تدبيرگران امر آموزش قرار مي‌دهد و متناسب با آن مي‌توان جهت‌گيري‌هاي آموزشي به دين را به نحوي سامان بخشيد كه رسالت و تعهد آن بتواند به ايجاد حيات طيبه منجر شده و بسترساز احياي تمدن اسلامي گردد.