كيفيت زندگي سالمندان شهر تهران در پاندمي كوويد-19

مقدمه: امروزه، در كنار افزايش طول عمر و اميد به زندگي، كيفيت زندگي، اهميت بسياري دارد. نحوه زندگي كردن يا به عبارت ديگر، كيفيت زندگي افراد، مشخص كننده ميزان توسعه واقعي جوامع است. اين تحقيق با هدف تعيين كيفيت زندگي سالمندان شهر تهران در ايام پاندمي كوويد-۱۹ انجام شد. مواد و روش كار: در اين مطالعه توصيفي – مقطعي، كيفيت زندگي ۴۳۰ سالمند ۶۰ سال و بالاتر عضو سراي محلات مناطق ۲۲ گانه شهر تهران مورد بررسي قرار گرفت. نمونه ها به روش نمونه گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي (ازخرداد ماه ۱۳۹۹ تا تيرماه 1400) انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري داده ها پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و نسخه فارسي پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت- سالمندان (WHOQOL-OLD) بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار ۲۰- SPSSو با آزمون‌هاي آمار توصيفي و مدل رگرسيون خطي تحليل شدند. يافته‌ها: ۴۳۰ سالمند مورد بررسي، توزيع نسبتا يكساني در مناطق ۲۲ گانه شهر تهران داشتند. ميانگين سن سالمندان 67/59±6/48 سال بود. ۶۰/۵ درصد آنها زن، ۶۸/۸ درصد متاهل و ۳۵/۶ درصد داراي تحصيلات زير ديپلم بودند. ۶۷/۹ درصد سالمندان، و ۹۳/۳ درصد از اعضاي درجه يك آنان سابقه ابتلاء به بيماري كوويد-۱۹ داشتند.  مدل رگرسيون خطي نشان داد سلامتي ضعيف (P=0/023)، ميزان وابستگي نيمه مستقل (P=0/003)، قرار گرفتن در معرض آزار جسمي (P 0/001) و رواني (P 0/001) از عوامل كاهش دهنده كيفيت زندگي بودند. بطور كلي عوامل جمعيت‌شناختي سبب تغيير ۴۲/۹ درصد در كيفيت زندگي شده بود. بحث و نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد، اكثريت سالمندان ساكن شهر تهران در دوران پاندمي كوويد-۱۹ از نظركيفيت زندگي «نگراني زياد» داشتند. همچنين كيفيت زندگي مرتبط با سلامتي در سالمندان به متغيرهاي جمعيتي وابسته بودند. با توجه به نيازهاي ويژه در دوران سالمندي، كيفيت زندگي مي تواند به راحتي مورد تهديد قرار گرفته شود، از اين رو در نظر داشتن عوامل زمينه اي موثر بر سطح كيفيت زندگي دوران سالمندي اهميت بالايي دارد.