بررسي داستان آفرينش حضرت آدم و حوّا در متون منظوم فارسي (با تأكيد بر سده هاي دهم تا سيزدهم)

زمينه و هدف: داستان آفرينش حضرت آدم و حوّا از موضوعات مهم كتاب مقدس مسلمانان - قرآن - و اشعار بسياري از شاعران پارسي‌گو ميباشد. قرون دهم تا سيزدهم يكي از ادوار شعر فارسي است كه در آن توجه و اقبال بسيار زيادي به موضوع داستان حضرت آدم و حوا شده است. هدف اصلي اين جستار بررسي نكات و ظرايف مطرح‌شده در اين زمينه در قرون دهم تا سيزدهم در شعر فارسي است. روش مطالعه: پژوهش پيش ‌رو به شيوۀ توصيفي ـ تحليلي و بر مبناي مطالعات كتابخانه اي و روش سندكاوي انجام شده است. محدودۀ پژوهش شعر شاعران فارسيگو از قرن دهم تا سيزدهم ميباشد. يافته ها: توجه به داستان آفرينش آدم و حوّا در شعر برخي شاعران از جمله صفي عليشاه، فيض كاشاني و صائب تبريزي بسيار بيشتر از ساير شاعران نامدار قرن دهم تا سيزدهم هجري است. نتيجه گيري: شاعران دورۀ يادشده، تصاوير بسيار متنوعي از داستان آفرينش آدم و حوّا مانند نافرماني و سجده نكردن ابليس، خلقت آدم از گِل خشك، خوردن ميوۀ ممنوعه، و داستان مار و طاووس در بهشت را دستمايۀ مضمون‌آفريني خويش و هنرمنديهاي شاعرانه قرار داده اند.