بررسي اثرات نوروفارماكولوژيك زنجبيل: يك مرور روايي

مقدمه: روش فعلي درمان مبتني بر داروهاي شيميايي گران بوده و باعث تغييرات ژنتيكي و متابوليكي مي‌شود. با اين حال، يك روش درماني ايمن براي كنترل توسعه و پيشرفت بيماري مورد نياز است. بر اين اساس داروهاي گياهي و تركيبات آن‌ها نسبت به داروهاي معمولي سميت و عوارض كمتري دارند. ثابت شده است كه داروهاي گياهي مي‌توانند از طريق فعاليت‌هاي بيولوژيكي خود نقش مهمي در مديريت بيماري ايفا كنند. ارزش دارويي اين گياهان در برخي مواد شيميايي است كه عملكرد فيزيولوژيكي خاصي در بدن انسان دارند. در بسياري از متون قديمي طب سنتي از زنجبيل به‌عنوان يكي از مهم‌ترين داروهاي گياهي ياد شده است. همچنين در طب سنتي طيف وسيعي از بيماري‌ها را كنترل مي‌كند. علاوه بر اين، زنجبيل داراي اثرات ضد التهابي و آنتي اكسيداني قوي (براي كنترل توليد راديكال‌هاي آزاد) است. علاوه بر اين، به طور گسترده‌اي براي درمان بيماري‌هاي سيستم عصبي، مانند اختلال حافظه، صرع، سميت عصبي و درد استفاده شده است. علاوه بر اين، اكثر خواص درماني اين گياه به دليل وجود 6 شوگائول است كه جزء اصلي فعال زيستي اين گياه است. نتيجه‌گيري: زنجبيل و تركيبات آن مي‌تواند به‌عنوان عوامل اميدواركننده‌اي در درمان برخي از اختلالات عصبي در نظر گرفته شود.