ريزافزايي گل‌مريم (Polianthes tuberosa L.) از طريق اندام‌زايي مستقيم

گل‌مريم (Tuberose) يكي از گل‌هاي بريدني سوخ‌دار است كه در مناطق گرمسيري و نيمه‌گرمسيري كشت مي‌شود. ريزافزايي گل‌مريم با استفاده از كشت بافت به‌عنوان يك راهكار براي توليد گياهچه‌هاي يكنواخت و عاري از بيماري مطرح است. در اين پژوهش اثر غلظت‌هاي مختلف محيط‌كشت MS و تنظيم‌كننده‌هاي رشد KIN و BAP بر مراحل پرآوري و ريشه‌زايي و اثر پنج بستر كشت بر سازگاري گياهچه‌هاي توليد شده در سه مرحله آزمايش مورد مطالعه قرار گرفت. اين پژوهش در آزمايشگاه كشت بافت، گروه علوم باغباني، دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي خوزستان واقع در شـهرستان باوي در سال ۱۳۹7 انـجام شد. پارامترهاي تعداد و طول شاخساره، تعداد و طول ريشه و درصد زنده ماني گياهچه هاي گل‌مريم مورد ارزيابي قرار گرفت. در آزمايش اول، بيشترين تعداد و طول شاخساره ها در محيط كشت MS تمام قدرت حاوي 0.25 ميلي گرم در ليتر KIN همراه با 0.25 ميلي گرم در ليترBAP  حاصل شد اما در محيط كشت MS تمام قدرت و MS يك چهارم قدرت حاوي 4 ميلي‌گرم در ليتر KIN و غلظت هاي مختلف محيط‌كشت MS (تمام قدرت، نيم قدرت و يك چهارم قدرت) بدون تنظيم‌كننده‌هاي رشد گياهي  شاخساره اي تشكيل نشد. در آزمايش ريشه زايي، بيشترين تعداد و طول ريشه در محيط كشت MS حاوي 0.5 ميلي گرم در ليتر NAA همراه با 0.2 ميلي گرم در ليتر IBA مشاهده گرديد. در آزمايش سازگاري، درصد زنده ماني گياهچه ها در بسترهاي كشت مورد مطالعه، تفاوت معني داري نشان ندادند و گياهچه ها توانستند مراحل سازگاري در گلخانه را با موفقيت سپري كنند.