اردوغانيسم؛ پوپوليسم به مثابه «استراتژي سياسي»

دستيابي حزب عدالت و توسعه به قدرت با چهره اي دموكراتيك و عمل گرا در فضاي سياسي تركيه صداي جديدي بود كه موفق شد مسائل واقعي جامعه را در خود منعكس و نمايندگي كرده و مورد اقبال عمومي واقع شود. با اين حال، از سال 2013 ميلادي حزب حاكم عدالت و توسعه از يك حزب سياسي شبه دموكراتيك محبوب به يك حزب پوپوليستي طردكننده، تبديل شد، به نحوي كه اغلب نظريه پردازان پوپوليسم، بسياري از تحليل گران مسائل تركيه و همچنين نويسندگان رسانه هاي خبري برجسته مانند گاردين، بلومبرگ، نيويورك تايمز و فارين پاليسي، اردوغان و حزب او را «پوپوليست» ناميدند. با اين وصف، پژوهش پيش رو مي كوشد تا با بهره گيري از چارچوب نظري پوپوليسم، بويژه نظريات كساني چون كورت ويلند، رابرت بار، كنت رابرتز و پاپاس، در قالب «پوپوليسم به مثابه استراتژي سياسي» به اين پرسش اصلي پاسخ دهد كه در يك دهه اخير علل گرايش اردوغان و حزب عدالت و توسعه به پوپوليسم چه بوده است و اردوغان چگونه از پوپوليسم در راستاي تامين اهداف مورد نظر خود بهره جسته است؟ يافته هاي پژوهش نشان مي دهد اردوغان در يك دهه گذشته با تكيه بر ابزارها و موقعيت هاي پوپوليستي مانند؛ وضعيت خارجي بازيگر سياسي، جاذبه ضد تشكيلات، پيوندهاي شخصي، بسيج سازمان نايافته و... از پوپوليسم به مثابه «پروژه اي سياسي براي ساخت و حفظ قدرت» خود و حزبش به طرز هنرمندانه اي بهره گرفته است. رويكرد پژوهش، جامعه شناسي سياسي، روش پژوهش كيفي، از نوع تبيين علي و روش گردآوري داده ها، كتابخانه اي و همچنين بهره گيري از منابع فضاي مجازي است.