توليد سولكتال از گليسيرين به‌عنوان افزودني سوخت بنزين: سنتز، خواص فيزيكي و شيميايي، عملكرد موتور و آلاينده‌هاي حاصل از احتراق

نيروي محركه خودروهاي شهري رايج معمولاً توسط موتورهاي اشتعال جرقه‌اي كه با سوخت بنزين كار مي‌كنند، توليد مي شوند. احتراق سوخت بنزين در موتورهاي اشتعال جرقه اي منجر به آلودگي هواي مناطق شهري و همچنين كاهش ذخاير سوخت‌هاي فسيلي مي‌شود. افزودن اتانول به‌دليل ساختار زيستي آن، يكي از گزينه‌هاي كاهش ميزان آلايندگي سوخت بنزين توأم با جايگزين منابع فسيلي است. اگرچه وجود اتانول سبب احتراق بهتر سوخت و كاهش آلاينده‌هاي حاصل از احتراق مي‌شود، افزايش ميزان اكسيدهاي نيتروژن يكي از مشكلات زيست‌محيطي استفاده از درصد تركيب بالاي اتانول در سوخت است. از طرف ديگر، گليسيرين به‌عنوان محصول جانبي فرايند توليد بيوديزل يك عامل محدودكننده در توليد انبوه بيوديزل است. در اين مطالعه با تبديل گليسيرين به سولكتال و اختلاط آن با سوخت بنزين حاوي اتانول، تركيب افزودني منحصربه‌فرد از سوخت هاي زيستي براي سوخت بنزين با بهينه ترين عملكرد و كمترين ميزان آلايندگي معرفي مي‌شود. نتايج اين مطالعه نشان داد كه افزودن 5% حجمي سولكتال به سوخت بنزين حاوي 20% حجمي اتانول داراي بهترين عملكرد موتور است به‌طوري كه ميزان توان ترمزي بهبود قابل‌ ملاحظه‌اي مخصوصاً در دور موتورهاي بالا در مقايسه با سوخت بنزين حاوي 20% اتانول است. علاوه بر آن مصرف سوخت ويژه ترمزي با سوخت حاوي 5% سولكتال در گشتاورهاي 25، 50 و 75% به ترتيب در حدود پنج، دو و هفت دهم درصد كاهش داشته است. همچنين افزودن 5% سولكتال علاوه بر حفظ تأثيرات مثبت افزودن اتانول در كاهش آلاينده هاي خروجي موتور، سبب كاهش معني‌دار انتشار اكسيدهاي نيتروژن تا حدود 90% كه از معايب افزودن اتانول به سوخت است، مي شود.