مروري بر انواع خشونت عليه زنان در ايران در بين سال‌هاي 1399 الي 1400

پيش‌زمينه و هدف: خشونت عليه زنان مقوله‌اي تأثير گذار بر سلامت زنان و جامعه است. با توجه به اينكه در بيشتر كشورهاي جهان قوانيني براي منع خشونت عليه زنان تصويب شده است، اما ما همچنان شاهد آمار قابل‌توجهي از اين معضل اجتماعي هستيم. در نتيجه هدف از اين مقاله تعيين شيوع و علت انواع خشونت عليه زنان در ايران طي 11 سال بين سال‌هاي 1399 الي 1400 بوده است. مواد و روش كار: اين مطالعه به‌صورت مروري در قالب بررسي مقالات از بانك‌هاي اطلاعاتي scholar, Springer, Pubmed, Proquest Google براي منابع انگليسي و بانك‌هاي اطلاعاتي Magiran, Iranmedex و پايگاه اطلاعات علمي جهاد دانشگاهي، براي منابع فارسي همراه با مطالعات كتابخانه‌اي انجام شد. كليد واژه‌هاي جستجو عبارت بودند از: خشونت عليه زنان، خشونت خانگي، خشونت سايبري، زنان ايران، خشونت عليه زنان ازدواج كرده در منابع فارسي و كليد واژه‌هاي women, cyber violence, violence against married women Domestic violence, Violence against در منابع انگليسي. در ابتدا 18551 مقاله استخراج شد كه با مطالعه چكيده و عنوان مقالات و در نظر گرفتن معيارهاي ورود و خروج در نهايت 45 مقاله وارد مطالعه شد. معيارهاي انتخاب مقالات شامل مقالات معتبر چاپ شده در بين سال‌هاي 1399 الي 1400 در زمينه خشونت عليه زنان در ايران بود. يافته‌ها: نتايج نشان داد شايعترين نوع خشونت عليه زنان در ايران خشونت رواني و پس از آن خشونت جسمي و كمترين خشونت از نوع جنسي مي‌باشد. عواملي چون مشكلات اقتصادي –اجتماعي، اعتياد همسر، سن، سطح تحصيلات، تعداد فرزندان، فضاي سايبري، بحران كرونا و غيره عوامل زمينه‌ساز خشونت عليه زنان بودند. بحث و نتيجه‌گيري: خشونت رواني شايع‌ترين نوع خشونت عليه زنان در ايران محسوب مي‌گردد. يكي از راه‌هاي كاهش بحران خشونت عليه زنان كمك به آگاه سازي زنان در رابطه با حقوق خود است. همچنين مداخلات قضايي، آموزشي، درماني- بهداشتي نيز بايد مدنظر قرار بگيرد.