ارائه الگوي توسعه نظام نوآوري منطقه‏اي در ايران (نمونه موردي: استان يزد)

سال‏ها از مطرح شدن نوآوري به منزله‌ محرك توسعه‌ اقتصادي در مناطق مي‏گذرد. يك دهه نيز از توجه به سياست‏هاي نظام نوآوري منطقه‏اي در استان يزد مي‏گذرد. ولي آثار مثبتي از اين رويكرد در توسعه‌ استان مشاهده نشده است. به همين دليل اين پژوهش با هدف ارائه‌ الگوي مناسب توسعه‌ نظام نوآوري منطقه‏اي در ايران، با مطالعه‌ استان يزد، به عنوان نمونه‌ موردي، انجام شد. در اين پژوهش شناسايي و تحليل عوامل كليدي مؤثر بر توسعه‌ نظام نوآوري منطقه‏اي با استفاده از روش تحليل عاملي اكتشافي و شاخص اهميت نسبي صورت گرفت. يافته‏هاي اين پژوهش بر اساس نظر متخصصان و فعالان اين حوزه نشان داد سه عامل منابع انساني، پارك علم و فناوري، و مراكز رشد و نوآوري و خلاقيت در استان يزد بيشترين اهميت را بين ساير عوامل دارند كه نشان‌دهنده‌ تمركز بودجه و سياست‏ها و پروژه‏ها بر اين عوامل و غفلت از ساير عوامل است. با توجه به اهميت و اولويت‏هاي مشخص‌شده و دسته‏بندي عوامل در نظام نوآوري استان يزد، پنج دسته قابل تفكيك است: 1. سرمايه‌ انساني و اجتماعي؛ 2. زيرساخت‏هاي نوآوري؛ 3. فرايندهاي نوآوري؛ 4. پويايي‏هاي كسب‏و‏كار؛ 5. توسعه‌ درون‏زا. مي‏توان نتيجه گرفت تا كنون تمركز بر مرحله‌ ابتدايي الگوي نظام نوآوري منطقه‏اي، كه بيشتر جنبه‌ ورودي دارد، بوده است و نظام نوآوري استان يزد در مراحل ابتدايي است. مطابق الگوي ماحصل پژوهش، توسعه‌ نظام نوآوري منطقه‏اي استان يزد نيازمند تمركز بر سه دسته عامل است: فرايندهاي نوآوري، پويايي كسب‌وكار، توسعه‌ درون‌زا.