نظريه‌هاي مختلف شيء و تاثير آن‌ها در تبيين آگاهي

در پديدارشناسيِ هوسرل بيش از آنكه از جهتِ موضوعيّت داشتن در آگاهي به سوژه نگريسته شود، به آن به صورت يك اصلِ مسلّم يا شهود نگريسته شده، و اين نكته مغفول مانده است كه سوژه خودش به عنوانِ محتواي شناختِ ما چه جايگاهي دارد؛ آيا ما خود را صاحبِ سوژه مي‌دانيم؟ يا خودمان را سوژه‌اي مي‌دانيم كه مقابل نهادِ ابژه است؟ اين دو ايده‌هايي گمراه‌كننده ‌اند! ما نه سوژه‌ايم و نه صاحب آن؛ ما يك عنصرِ ميانِ مفاهيم را برگزيده‌ايم و بر آن نامِ سوژه نهاده‌ايم، اين امري تصادفي نيست بلكه تنها جدا كردنِ يك «مجموعه‌ي ارجاع» از ديگر «ارجاع» ها است كه ما آن را به درونِ خويش مي‌كشيم؛ دال‌هايِ محض بي آنكه «چيزي» يا «حتي» مفهومي، مدلول آن‌ها باشند و به لحاظِ محتوا به تنهايي التفاتِ تهي‌اند، صرفِ حساسيتِ ما را به كار مي‌اندازد بي‌آنكه چيزي ارائه كنند. در اين مقاله ما جهت نگرش‌مان را تغيير مي‌دهيم، يعني از اولويت سوژه، به سوي عامليت شيء در آگاهي به مثابه حوزۀ مالكيت، ميان ما و ديگر اشياء و يا ديگر اذهان تغيير جهت مي‌دهيم.