اثربخشي درمان فعال سازي رفتاري بر تحمل آشفتگي و ابعاد فراهيجاني منفي بيماران زن مبتلا به بيماري مولتيپل اسكلروزيس

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان فعال سازي رفتاري بر تحمل‌ آشفتگي و ابعاد فراهيجاني منفي بيماران زن مبتلابه بيماري مولتيپل اسكلروزيس بود. اين پژوهش ازنوع نيمه آزمايشي باطرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه كنترل با مرحله پيگيري دوماهه بود. جامعه آماري بيماران زن مبتلابه مولتيپل اسكلروزيس بود كه جهت استفاده از خدمات سازمان بهزيستي به گروه تشخيص معلوليت سازمان بهزيستي تهران در سه ماه سوم سال 1400 مراجعه كرده بودند. نمونه آماري شامل 30 نفر از اين زنان بود كه به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفي به دو گروه گواه و آزمايش (هرگروه 15 نفر) قرارگرفتند. گروه مداخله درمان فعال سازي رفتاري را طي 8 جلسه 90 دقيقه اي هفته اي يكبار دريافت كردند. داده ها بااستفاده از مقياس تحمل آشفتگي سيمونز و گاهر (2005)(DTS) و فراهيجان ميتمانسگروبر و همكاران (2009)(MES) جمع آوري و به روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد اثراصلي گروه براي تحمل آشفتگي (F=95/4, Ƞ^2=/741) و براي فراهيجان منفي (F=13/9, Ƞ^2=/415) معنادار هستند؛ يعني دو گروه ازنظر ميانگين تحمل آشفتگي و فراهيجان منفي تفاوت معناداري وجود دارد. در متغير تحمل آشفتگي اثر اصلي سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري (F=14/5, Ƞ^2=/367) متفاوتند. در متغير فراهيجان منفي نيز اثراصلي سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري (F=7/37, Ƞ^2=/275) معنادار و با ماندگاري اثر گزارش شد (0/05 p)؛ اندازه اثر نيز نشان از تأثير و 63/4 درصد مداخله برافزايش تحمل آشفتگي و كاهش فراهيجان منفي دارد. نتيجه گيري مي شود اين مداخله توانست تحمل آشفتگي را افزايش و فراهيجان منفي را كاهش دهد.