مقايسه اثربخشي درمان شناختي-رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه بر تنظيم هيجاني نوجوانان داراي اختلال اضطراب فراگير

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه بر تنظيم هيجاني نوجوانان داراي اختلال اضطراب فراگير انجام شد. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون، با گروه كنترل و پيگيري دو ماهه بود. جامعه‌آماري پژوهش شامل تمامي نوجوانان مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر خرم‌آباد در بازه زماني آذر ماه 1400 تا تيرماه 1401 بود كه توسط روان‌شناس و روان‌پزشك تشخيص قطعي اختلال اضطراب فراگير دريافت كردند. 45 نفر به صورت هدفمند انتخاب و بطور تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه (هرگروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش اول و دوم هريك به ترتيب طي 12 جلسه بصورت دو بار در هفته  تحت مداخله درمان فراتشخيصي يكپارچه، و درمان شناختي رفتاري قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه‌ي تنظيم شناختي هيجان (CERQ) (گارنفسكي و كرايج، 2006) بود. تحليل داده‌ها با روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون بونفروني انجام شد. يافته‌هاي بدست آمده نشان داد كه هر دو مداخله‌ي درمان فراتشخيصي يكپارچه و درمان شناختي-رفتاري در مقايسه با گروه گواه به طور معني‌داري باعث افزايش تنظيم هيجان سازش يافته و كاهش تنظيم هيجان سازش نايافته مي‌شوند (0/01 P)؛ و تأثير هر دو روش مداخله تا مرحله پيگيري (2 ماهه) داراي ماندگاري اثر است. همچنين بين ميزان اثربخشي دو روش تفاوت معناداري وجود ندارد (0/01 P). بطوركلي با بكارگيري هر يك از رويكردهاي درمان شناختي-رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه مي‌توان گام مهمي در كاهش آسيب‌ها و پيامدهاي ناشي از عدم تنظيم هيجان برداشت.